En toen was het alwéér vrijdagavond.. We zijn alweer op de helft van onze reis. Vandaag was niet zo’n heel spannende dag, maar toch vloog hij voorbij.
Wat heel positief was aan vandaag is dat de dokter voor de eerste keer tijdens zijn ronde bij iedere patiënt aan mij vertelde wat er met diegene aan de hand was. Eindelijk begreep ik dus ook eens wat van de ronde. Die ronde hoort hij overigens elke dag te doen, maar daar houdt hij zich vaker niet dan wel aan. Daarnaast gaf hij wat verschillen aan tussen hier en Europa, zoals in de behandeling van HIV. Als in Europa wordt ontdekt dat je HIV positief bent, krijg je daar direct een behandeling voor. Hier krijg je die behandeling alleen als je CD4 waardes binnen een bepaald risicovol gebied liggen. Als ze namelijk alle HIV+ patiënten zouden behandelen, zou het veel te duur worden (de behandeling is gratis). Ik wist dat HIV hier veel voorkomt, maar dit benadrukt het nog wel even dubbel en dwars. Ik denk dat ik komende week, als de general (degene die alles in het ziekenhuis regelt) terug is van het congres waar ze deze hele week was, maar ga vragen of ik misschien een dagje, of twee, mee kan lopen met het consult van de dokter. Ik denk dat dat nuttiger is dan het ‘domweg’ toedienen van medicijnen die dokter of major heeft voorgeschreven. Dat is meer de verpleegkundige kant, maar de denkwijze van de arts is natuurlijk voor mij veel interessanter.
Toen ik vanmorgen een van de zusters aan het helpen was met het toedienen van medicatie kwamen we bij een kindje dat al bijna net zo lang in het ziekenhuis ligt als dat ik er werk. Ze heeft menigitis en haar ouders hebben het geld niet voor de behandeling, dus eigenlijk ligt ze hier alleen nog maar voor ‘hospitalisatie’, ze wordt niet echt behandeld. Super naar. Vandaag wilden we haar medicatie toedienen, maar het infuus zat niet meer goed op z’n plek en zat er bovendien al heel lang in. Het moest dus vervangen worden, maar zo’n nieuw infuus kost 500 CFA (dat is dus minder dan een euro). Haar moeder had niet het geld om een nieuwe te kopen. Dat was even slikken. Ik kreeg de neiging om m’n portemonnee te trekken, maar als je daar eenmaal mee begint kun je natuurlijk aan de gang blijven. Bovendien was dit niet iets wat het meisje van het ene op het andere moment zou redden. Ik heb het daarom maar niet gedaan, maar goed voelde het niet.
De dag ging verder vrij snel voorbij, omdat er best veel te doen was. ’s Middags kwam Lisa me weer bij het ziekenhuis ophalen, waarna we even samen ons beltegoed zijn gaan opwaarderen. Wauw, dat klinkt echt ouderwets, maar er is hier echt geen andere manier om hier geld op je simkaart te krijgen haha. Toen we thuiskwamen kregen we spaghetti met hier en daar wat verdwaalde groente. Dat is echt iets wat ik mis hier: grote porties groente. En dan vooral courgette en champignons, dat kennen ze hier niet.. :( Oh ja en wat ik toch ook wel (lekker Hollands) begin te missen is kaas. Gewoon lekker een broodje kaas of geraspte kaas over de pasta. Maar goed, als dat het ergste is.. Daar kan ik nog wel even twee weken zonder haha.
Na het eten zijn we onze doktersjassen even uit gaan wassen. We willen eigenlijk zondag weer gaan wassen, maar aangezien de doktersjassen maandag droog moeten zijn hebben we die maar vast gedaan. Daarna had ik echt even energie te veel om op de bank te zitten en een boek te lezen. Ik ben toen weer gaan sporten (lees: touwtje springen). Normaal gesproken is hardlopen voor mij echt even een momentje voor mezelf waarbij ik m’n hoofd een beetje leeg kan maken, maar helaas is het daarvoor te gevaarlijk hier. En als je touwtje gaat springen voor het huis word je hier niet echt alleen gelaten, sterker nog, iedereen wilde meedoen. Dat momentje voor mezelf zat er dus niet echt in. Dan nu maar even m’n ‘me’-momentje met m’n ‘dagboek’ op bed ;) Ik merk overigens dat mijn stukken ondanks dat ik hier ‘gewend’ ben en ondanks dat ik voor m’n gevoel minder bijzondere dingen meemaak niet bepaald korter worden. Gelukkig maar, het zou natuurlijk ook niet goed zijn als ik niets meer te vertellen zou hebben.
Morgenochtend gaan we de stad Foumban en het paleis daar bezoeken. Oh ja, en ’s middags naar de naaister om onze jurk uit te zoeken. Exciting! Ik heb zin om weer even met wat anders bezig te zijn dan met het ziekenhuis.
Liefs,
Tess
Hoi Tess,
Ik heb net je laatste blogs gelezen. Ontzettend leuk om te lezen wat je allemaal meemaakt daar. Geweldige ervaring. Ben blij dat het goed met je gaat. Ik ben vandaag op de motor terug gereden vanuit Oostenrijk en zit op het terras je verhalen te lezen. Veel plezier nog, geniet ervan. Jij wordt vast kinderarts. Groetjes en liefs van papa.
Dankje pap! Kinderarts lijkt me inderdaad wel wat. Groetjes en liefs terug, werkze maar weer.