Gisteren (zondag) gingen we dus weer lekker shoppen op de markt. We hadden echt heel veel geluk met het weer, het was heel warm en zonnig. In tegenstelling met het weer op het moment dat ik dit schrijf (maandag, eind van de middag): heel veel regen en onweer.
We wasten eerst nog even voor de laatste keer wat ondergoed, sokken en handdoeken uit, zodat we de laatste week weer door zouden komen. Na dit pakten we onze spullen en liepen we richting het centrum van Foumbot, waar het weer gezellig druk was. Overal krioelde het van de mensen bij de kraampjes met groenten, fruit en andere etenswaren. Aangezien ons plan was wat cadeautjes als dank voor ons gastgezin te kopen, liepen we nog een stukje verder naar het ‘winkelcentrum’ dat hier bestaat uit een soort mini overdekte winkeltjes, gebouwd van hout, met zandpaadjes er tussendoor. Ik merk dat het erg moeilijk is om het goed te beschrijven haha.
We besloten dat we voor Alex en Herve traditionele slippers wilden kopen. Voor Riki hadden we al een babymutsje gekocht, omdat ze nu al 37 weken zwanger is. Daarnaast hebben we nu nog een mooie houten snijplank en deegroller gescoord.We zagen haar namelijk zaterdag het deeg voor de pasteitjes rollen met een flesje bier. Voor de kinderen kochten we wat sieraadjes (voor de meisjes) en een goede voetbal (voor de jongens). We zijn overigens een kei geworden in afdingen hier, als blanke ben je niet echt in je voordeel qua prijs, maar het lukt ons geloof ik aardig om de ‘normale’ prijs te betalen. Ik vind het overigens wel heel jammer dat we niet van tevoren wisten in wat voor gezin we terecht zouden komen. In dat geval hadden we waarschijnlijk ook leuke cadeaus vanuit Nederland voor ze mee kunnen nemen.
Ik vond het hilarisch om hier eens alle marktkraampjes en winkeltjes echt goed te bekijken. Bij bijna ieder winkeltje dat spullen in een gelijke ‘branche’ verkoopt, verkopen ze ook gewoon precies hetzelfde. De variatie aan wat voor soort dingen er verkocht worden is dan wel weer enorm. Het gaat echt van sieraden tot auto-onderdelen en van pannen in alle formaten tot matrassen in alle kleuren. Logisch, want dit zijn de enige ‘winkels’ die ze hier hebben. Overal ligt trouwens ook hetzelfde blok zeep: een crèmekleurige kubus die voor alles wat men ook maar schoon wil maken gebruikt wordt. Ze vonden het zelfs nodig er een tv commercial over te maken: je kunt jezelf wassen, je auto, je vaat, je kleding, de vloer, noem maar op, het is multifunctioneel!
Waar ik ook steeds weer om moet lachen is als ik hier mensen in Nederlandse kleding zie lopen of erger nog: als je deze kleding bij een marktkraampje ziet hangen. Al die oude kleding die wij in Nederland en in de rest van Europa in die ‘vuilniszakken’ stoppen, komt hier dus op de markt terecht. Het hangt vol met tweedehands shirtjes van H&M, WE en C&A. Ook zie ik geregeld mensen lopen in tweedehands trainingsjacks waar bijvoorbeeld een Nederlandse sponsor of een of andere typisch Nederlandse naam op staat.
Na het binnenslepen van onze cadeaus, zijn we even langs de boulangerie gelopen, waar ze zowaar Franse appeltjes verkochten. Aangezien we al drie weken geen appel hadden aangeraakt, ging die er wel in. Daarna zijn we op een terrasje een cola’atje’ (halve liter) gaan drinken en arachids gaan eten. Ook als je op het terras zitten komen er constant jongens en meisjes voorbij met spulletjes die ze willen verkopen. Die arachids worden op een groot dienblad op het hoofd gedragen en voor 50 CFA krijg je een handjevol. Ook kleding proberen ze te verkopen op het terras. Op een gegeven moment kwam er een jongen langs met een overhemd in zijn handen waarop het logo van Leen Bakker stond. Iemand heeft dus in Nederland gewoon zijn oude bedrijfskloffie ingeleverd, maar hier denken ze misschien wel dat het het nieuwe Hugo Boss is haha, weten zij veel.
Thuis aangekomen aten we nog wat salade die over was van het feest en hebben we woordpuzzels gemaakt en een boek gelezen. Toen Riki en Alex thuiskwamen hebben we voorgesteld dat we deze week een keer voor ze willen koken. We willen ze eens laten zien hoe wij Nederlanders een goeie pasta met tomatensaus maken, want daar hebben ze hier nog nooit van gehoord. De enige pasta die ze kennen is met heel veel olie en hier en daar wat groente. Ze vonden het een goed idee en we besloten dat woensdag een mooie dag is om dit te doen. Vrij snel daarna vroeg Riki of we nog een afscheidsfeest wilden geven zoals Martine had gedaan. We hadden al van Martine begrepen dat we dit dan zelf moeten betalen en dat dat alles behalve goedkoop is. Op die kosten hadden we eigenlijk helemaal niet gerekend, want niemand heeft ons van tevoren verteld dat het gebruikelijk is om zo’n feest te geven. Wij vinden het bovendien niet zo nodig, want Patty en haar familie kunnen er ook niet bij zijn, dat zou betekenen dat we verder alleen wat ‘ASHIA family’ uit zouden nodigen, maar wij vinden een klein afscheidsfeestje met ons eigen gastgezin eigenlijk wel voldoende.
’s Avonds aten we nog een stukje vis met pittige saus met daarbij gefrituurde plantane. Ze kunnen die bananen op zo veel verschillende manieren klaarmaken, dat is echt bizar, en het is allemaal heel erg lekker. Dit keer waren ze eerst gekookt, toen platgeslagen en daarna gefrituurd. Ze smaakten een beetje naar röstirondjes, heerlijk.
Na een lekker lang nachtje verzorgden we vanmorgen weer ons eigen ontbijt en ging ik iets eerder dan normaal naar het ziekenhuis. Ik zou weer van service wisselen, wat betekent dat ik me eerst moest melden bij de géneral. Vroeg gaan was in eerste instantie een goede zet geweest, want ik was direct aan de beurt bij de géneral en ze bracht me naar de wachtruimte van de dokter, waar ik moest wachten tot ze weer kwam. Nou, daar ging m’n tijd die ik hoopte te besparen, want daar zat ik dus eerst een uur te wachten. Toen de géneral terugkwam zaten er ondertussen drie andere studenten te wachten bij de dokter, blijkbaar wilden zij ook allemaal meelopen. De géneral ging een praatje maken met de dokter en om de een of andere reden (niemand weet waarom) kon er vandaag niemand met de dokter meelopen. Ik werd daarom voor vandaag naar de plek gestuurd waar alle patiënten worden ontvangen en waar eigenlijk de eerste informatie van de patiënt wordt verzameld.
Rond 9 uur kon ik dan eindelijk beginnen, eerst heb ik vooral meegekeken, maar ik kon al snel meehelpen. Van iedere patiënt werd hier het gewicht, de temperatuur en de bloeddruk gemeten. Dat laatste mocht ik meestal doen, wat ik wel chill vond, want dat kon ik eigenlijk nog niet echt (goed), en dat heb ik nu wel geleerd. De temperatuur meet men hier gewoon door de thermometer onder de oksel te houden, lekker accuraat. Ook het gewicht wordt overigens gewoon gemeten met schoenen aan. Daarna neemt de verple(e)g(st)er de anamnese af. Ook wordt er eventueel wat lichamelijk onderzoek gedaan, als men dat nodig vindt. Deze informatie wordt allemaal netjes in een ‘carnet’ opgeschreven. Meestal wordt de patiënt daarna doorgestuurd naar de arts, of heel af en toe direct naar de afdeling medecine of pediatrie. Waarschijnlijk wordt dit ‘voorwerk’ door de nurses gewoon gedaan zodat de arts niet zo lang bezig is en snel een conclusie kan trekken over de behandeling en medicatie.
In totaal heb ik denk ik vandaag zo’n 25 tot 30 patiënten voorbij zien komen, dat is volgens mij voor hier best wel veel. Ik krijg wel behoorlijk goed mee wat voor symptomen er bij iedere patiënt worden opgeschreven, maar het is jammer dat je daar dan niet de conclusie bij hoort. Morgen en overmorgen ga ik als het goed is wél meelopen bij de arts, dus ik hoop dat ik dan wat meer meekrijg van het stellen van de diagnose en het bepalen van de medicatie. Ik moet wel zeggen dat het misschien veel handiger was geweest als ik hier eerder in mijn stage had meegelopen, dan had ik waarschijnlijk iets beter begrepen hoe alles in zijn werk gaat hier in het ziekenhuis. Aan de andere kant is het misschien juist ook wel leuk om dat soort dingen later pas te ontdekken, dat geeft weer net een wat andere kijk op de afgelopen weken.
Liefs,
Tess
