Als je denkt dat je écht alles hebt meegemaakt wat je in Afrika mee hebt kunnen maken, komt er toch op het laatste moment weer iets geks op je pad..
Het plan voor onze laatste dag was dat we nog even het centrum van Douala zouden gaan bekijken. We hadden een stukje gelezen in de Bradt gids (de enige toeristische gids over Kameroen) over wat leuke bezienswaardigheden waren om te bekijken hier. Na een banaantje en een droog broodje van gisteren als pré-ontbijtje gingen we naar de receptie van het hotel, waar we de receptioniste om tips vroegen. Ze zei dat ze een betrouwbare taxichauffeur voor ons zou bellen die ons naar het Akwa Palace zou brengen, aan de Boulevard de la Liberté. We wilden hier even binnen kijken, omdat het een oud koloniaal hotel is. Toen we aan kwamen rijden vonden we de straat opvallend rustig. We werden nogal opdringerig ontvangen door iemand van het hotel en het hotel zag er wel erg luxe uit, dus we besloten maar door te lopen en op zoek te gaan naar een boulangerie om een tweede ontbijtje te scoren.
Al snel kwam er een vervelende jongen naast ons lopen, hij bleef maar naast ons lopen en we vroegen hem eerst vriendelijk, maar daarna wat minder vriendelijk of hij daarmee op wilde houden. Op een gegeven moment bleven we even stilstaan om de straat over te steken en toen gebeurden er plotseling heel veel dingen heel snel achter elkaar. Ik keek op dat moment net even de andere kant op, maar Lisa begon opeens te schreeuwen ‘Godver, eikel!’, en begon toen opeens achter de man die constant naast ons had gelopen aan te rennen. Ik ging er maar achteraan, maar had nog niet precies door wat er was gebeurd, behalve dat de man iets van Lisa had gejat. Haar rugzak liet ze van haar rug vallen, zodat ik die op kon pakken en mee kon nemen. Lisa riep om hulp en er renden al gauw veel mensen, waaronder beveiliging van een nabijgelegen gebouw op de man af. Het leek me beter om met al mijn spullen even niet tussen de menigte te gaan staan en bleef dus op een klein afstandje kijken, maar de dief werd compleet afgeranseld. Hij werd op het trottoir gedrukt en in elkaar geslagen met houten stokken en tegen zijn hoofd geschopt. Jezus wat heftig. Ondertussen had ik door dat de man het kettinkje van Lisa’s net had getrokken. Een kettinkje met veel emotionele waarde.
Ik ben naar Lisa toe gelopen, het kettinkje zelf was gelukkig terug, helaas was het diamantje dat eraan hing ondertussen ergens verloren gegaan. We hebben er samen met wat vriendelijke omstanders en beveiligingsmedewerkers nog even naar lopen zoeken, maar helaas zonder resultaat. We waren flink geschrokken. Er werd ons gevraagd of we nog naar het politiebureau wilden, maar dat leek ons vrij nutteloos en we wilden het liefst zo snel mogelijk terug naar ons hotel. De beveiligingsmedewerker hield een taxi voor ons aan, die ons betrouwbaar leek en Hotel Barcelone kende. Totaal in shock gingen we terug naar het hotel, waar we gelukkig helemaal veilig aankwamen.
Ons tweede ontbijtje hebben we toen toch maar in het hotel gegeten, ondanks dat dat wat aan de dure kant was. We aten lekkere verse croissantjes, een omelet en warme baguette met roomboter. Daarbij kregen we koffie en thee. Daarbij konden we wel even van de schrik bekomen. We begrijpen niet goed waarom er in de Bradt gids niets staat over dat het gebied waar we naartoe zijn gegaan niet zo veilig was en ook vinden we het vreemd dat de receptioniste hier niets over zei. Gelukkig is met onszelf alles goedgekomen en was het ‘slechts’ een kettinktje, het had veel erger kunnen aflopen. We zitten nu nog maar even op onze hotelkamer, nog steeds enigzins geshockt. We willen straks hier bij het hotel nog even de straat op, al is het alleen voor het idee en om onze maand hier goed af te sluiten. Vanavond rond acht uur hebben we een gratis taxi service richting het hotel, dus er kan verder als het goed is niet meer zo veel fout gaan.
Afrika blijft me verrassen, ik denk steeds weer dat ik de gekste dingen gehad heb, maar dat blijkt dus steeds weer niet het geval te zijn. Na deze gebeurtenis vind ik het wel een fijn idee dat we vanavond lekker naar huis vertrekken, ik kijk er steeds meer naar uit om na al deze bijzondere belevenissen weer lekker ‘saai’ thuis te zijn.
Liefs,
Tess
Ha!
Geweldig om dit te lezen Saïda! Op een of andere manier kan ik nog steeds niet echt bevatten wat we allemaal meegemaakt hebben, maar ik denk dat dat stukje bij beetje gaat komen.
Wooh geen gekraak ’s ochtends, daar had ik echt bij moeten zijn!
Ik ben heel blij dat ik dit met jou mee heb mogen maken Tess! Erg bijzonder. Nu moet de knop weer om naar het ‘normale leventje’ helaas… Ik zie je volgend week (ja dan pas…) weer.
Liefs!