Na een aardig druk weekje vorige week voelt het nu weer echt even als vakantie. Time to prepare! Vorige week dinsdag waren we weer in Den Haag voor een afspraak met Sabine. Dit keer stond er een workshop op de planning die met name ging over de praktische skills waar we straks in Kameroen in het ziekenhuis gebruik van kunnen maken.
Sabine kwam iets na enen binnenlopen met een grote bruine koffer. We gingen in een soort klaslokaaltje zitten, de koffer werd geopend en er kwam een grote nep-arm uit. Met deze koffer is ze van Engeland naar Nederland gevlogen hahaha, wat moeten ze wel niet hebben gedacht bij de douane.. Onder het genot van een kopje thee begon Sabine met haar verhaal. Ze begon met een introductie over hoe het er aan toe gaat in een ziekenhuis in Kameroen: het is vaak CHAOS, want er is maar één dokter die eigenlijk alles tegelijk doet. Ook stelde Sabine ons op de hoogte van de meest voorkomende ziektebeelden in Kameroen.
Na een klein uurtje gingen we over naar de basics van de technieken van vena puncture en hechten. Na een korte pauze mochten we deze skills ook zelf proberen op de pop en op een stuk nephuid. Ik was bang dat ik hier niet zo goed tegen zou kunnen, maar aangezien we alles op een pop deden had ik nergens last van. Misschien heeft het zelfs wel geholpen om een keer een naald in m’n eigen handen te hebben.
Ten slotte informeerde Sabine ons nog over een project waar ze nu onder andere in het ziekenhuis in Kameroen mee bezig is. In dit ziekenhuis zijn er niet de juiste middelen om pasgeboren baby’s te reanimeren bij verstikking, waardoor ze gebruik maken van een (heel nare) techniek waarbij de baby’s op de kop heen en weer worden gezwaaid. Hierbij is de kans op hersentrauma heel groot. Deze techniek werd vroeger op meer plekken gebruikt, maar gelukkig wordt dat nu steeds minder. In Kameroen wordt het dus helaas nog wel gebruikt en dit project moet er door het aanbieden van de juiste middelen voor gaan zorgen dat dit stopt. Wij zouden een bijdrage aan het project kunnen leveren door in de tijd dat we daar zijn bijhouden hoe vaak dit in werkelijkheid gebeurt. Het zou natuurlijk heel fijn zijn als wij een handje kunnen helpen bij de vermindering van deze vervelende manier van ‘reanimeren’.
Het was echt een ontzettend leerzaam dagje en ik ben heel benieuwd in hoeverre we ook echt zullen gaan prikken en hechten (op eigen houtje) in het ziekenhuis. We zullen natuurlijk de eerste tijd vooral meelopen en kijken, maar als we dat willen zijn we heel vrij om van alles zelf te doen. Of ik dat ook durf is een tweede, maar dat zal ik daar dan wel zien.
Ondertussen hebben we nog maar zes dagen tot vertrek en ben ik druk m’n bagage aan het verzamelen. Daar gaat toch best veel tijd in zitten, maar het is wel erg leuk om te doen. Ik begin het nu ook wel echt een beetje spannend te vinden, maar dat lijkt me gezond! En ondertussen ga ik nog even extra genieten van de luxe die ik hier heb in Nederland..
