Ondertussen is het alweer twee weken geleden dat we uit eten gingen in Den Haag met Sabine en onze mede-avonturiers, maar nu alle tentamens achter de rug zijn en ik officieel zomervakantie heb, heb ik alle tijd om er over te schrijven.
We waren zondag 15 juni vanaf 18.30u uitgenodigd bij restaurant Djebena in Den Haag. Ik had besloten vanuit het ouderlijk huis in Almelo rond een uurtje of drie te vertrekken, zo kon ik in Utrecht even een tussenstop maken om wat spullen te dumpen en dan een klein uurtje later weer de trein naar Den Haag pakken. Maar natuurlijk was de NS het daar niet mee eens. Uiteindelijk kwam ik met 50 minuten vertraging aan in Utrecht, waardoor ik in dezelfde trein kon blijven zitten (nou ja, ik moest één treinstel verschuiven). Rechtstreeks door naar Den Haag dus, maar dat mocht de pret niet drukken. Ondertussen heb ik wel het grootste deel van het boek over Kameroen dat mams voor me had geleend kunnen lezen.
Lisa was op Utrecht Centraal bij me in de trein gesprongen, dus het laatste stuk reisden we gezellig samen. We kwamen uiteindelijk op de minuut exact om half 7 aan bij Djebena, best knap. Daar zaten Sabine en Randi al op ons te wachten. Randi is ongeveer vier jaar geleden naar Kameroen geweest en was er om Sabine te helpen met het beantwoorden van onze vragen. We bestelden allebei een mangosap en kwamen direct al aan de praat over Kameroen. Een klein half uurtje later kwam ook de rest van de groep, die vanaf Nijmegen reisde, Djebena binnen.
We begonnen eigenlijk direct al onze vragen op Sabine los te laten, want er waren toch eigenlijk best veel dingen die we niet zeker wisten. Waar verblijven we nou precies? Hoe zit het met het ophalen van het vliegveld in Douala? Wat kunnen we verwachten van de werkzaamheden die we daar gaan verrichten? Wat krijgen we daar te eten? Wat voor kleding moeten we aan? Is het warm? Dat soort dingen. Hoe verder op de avond hoe meer zin ik kreeg om te gaan, iedereen werd steeds enthousiaster. We dronken ondertussen mango- en bananenbier uit kalebassen en aten allerlei groenten en vlees van een grote plaat met onze handen (je pakte het voedsel met een soort pannenkoekje op, zodat je handen schoon bleven). Op de foto’s ziet het er misschien niet zo super smakelijk uit, maar het was echt ontzettend lekker. Het was heel erg gezellig en achteraf dronken we nog een lekker kopje vers gebrande koffie of thee.
Ik zal kort proberen te beschrijven wat we zoal te weten zijn gekomen tijdens het etentje. Iedereen die er was gaat in principe in een andere periode naar Kameroen, want we hebben ook allemaal zelf onze tickets geboekt. Iedereen reist gelukkig minstens met z’n tweeën. Ik vertrek samen met Lisa 18 juli. Martine en Patty zitten er in dezelfde tijd als wij, alleen vertrekken zij aanstaande zondag al en blijven zij voor een langere periode. De rest gaat pas na de zomervakantie, dus we zullen daar met z’n vieren zitten vanuit Nederland. Als Lisa en ik in Douala op het vliegveld aankomen zullen we worden opgehaald door iemand die werkt voor de organisatie ASHIA, de organisatie die Sabine heeft opgezet. Omdat het al later op de middag is als we aankomen, zullen we eerst een nacht doorbrengen in een hotel in Douala. We maken dan de volgende dag met de bus de noordelijke reis naar Foumbot. Deze reis zal ongeveer 300 km zijn, maar we zullen er ongeveer acht uur over doen. Jep, ACHT uur. Dat zal niet alleen komen door de slechte wegen, maar ook doordat Kameroen een ontzettend corrupt land is. Je wordt regelmatig gestopt op de weg, waarbij iedereen wordt gecontroleerd op papieren (de reden dat je altijd een kopie van je paspoort, visum en letter of invitation bij je moet dragen). Vervolgens moet er geld worden betaald. Dit kost vaak veel tijd.
Goed, wanneer we in Foumbot aan zijn gekomen zullen we naar ons gastgezin worden gebracht, waar we de rest van de tijd verblijven. Bij dit gezin zullen we bijvoorbeeld ook onze maaltijden mee-eten. Wat voor voorzieningen dit gastgezin heeft konden ze nu helaas nog niet zeggen, omdat het nogal verschilt per huis. We weten dan dus ook pas of we een douche en/of normaal toilet hebben.
In eerste instantie hebben Lisa en ik gekozen om de niet-klinische stage te volgen in Kameroen, dit betekent dat we met name de bevolking daar gaan voorlichten over bijvoorbeeld hygiëne en ziektes zoals HIV en Aids. We willen allebei heel graag ook wat ervaring opdoen in het ziekenhuis, omdat we beide straks de master SUMMA willen doen, in de medische richting. We kwamen er tijdens dit etentje achter dat we eigenlijk heel veel in het ziekenhuis kunnen doen, omdat iedere helpende hand eigenlijk wel gewenst is. We hebben daar natuurlijk beide geen ervaring mee, maar ook de studenten die uit Nijmegen komen, en wél geneeskunde studeren, hebben eigenlijk weinig ervaring. Om die reden heeft Sabine besloten ons morgen een workshop te geven om wat vaardigheden te oefenen en wat extra kennis op te doen. Ze zal ons onder andere vertellen wat voor ziektebeelden we het meest tegen zullen komen, hoe we een wond moeten hechten, hoe je een venapunctie doet en hoe je een IV infuus aanlegt en hoe we moeten reanimeren. Als ik jullie vertel dat de studie geneeskunde me in eerste instantie niks voor mij leek omdat ik niet zo goed tegen alles wat met bloed te maken heeft kan (meerdere keren (bijna) flauwgevallen), dan begrijpen jullie wel dat dat even slikken wordt voor mij. Maar ik wil het wel heel erg graag, dus ik zal het toch een keer moeten leren.
Gezien de geringe voorzieningen in Kameroen en gezien je standaard naar een groot deel van de Afrikaanse landen zonder toeslag een extra koffer mee mag nemen, willen we graag spullen meenemen voor de mensen en voor het ziekenhuis daar. We zijn dus met name nog op zoek naar dingen als handschoentjes, mondkapjes, et cetera. Dus ben of ken jij iemand die in het ziekenhuis werkt en (gratis) aan dit soort spullen kan komen: please let me know!
Aangezien ik m’n blogs niet zo lang wil maken dat mensen afhaken bij het zien van de lap tekst, brei ik er nu een einde aan haha ;) Binnenkort meer!
Liefs,
Tess
