KAMEROEN 15 – Een nieuwe afdeling

Vandaag was een beetje een gekke dag. De mistige waas over de stad, ontstaan door een behoorlijk regenachtige nacht, leek m’n stemming een beetje te beïnvloeden vandaag. Het voelde als een echte maandagochtend: aan de ene kant een frisse start van een nieuwe week, aan de andere kant een dag met de weet dat het weekend nog ver weg is.

Aangekomen bij het ziekenhuis moest ik eerst langs de géneral om te overlegen op welke afdelingen ik deze en komende week zou doorbrengen. Ik wilde haar ook vragen of ik een of twee dagen met de dokter mee kon lopen. Ik stond om half 8 voor de deur van de géneral, maar tegen de tijd dat ik haar kon spreken was het half 9. We kwamen tot de conclusie dat ik deze hele week op de afdeling chirurgie mee ga lopen, volgende week maandag en dinsdag loop ik met de arts mee en de laatste drie dagen zal ik assisteren in het laboratorium van het ziekenhuis. Na ons gesprek moest ik nog weer even wachten, want ze zou me naar de afdeling brengen. Om 9 uur stond ik met haar op de afdeling (vijf meter verderop), waar ze me met twee andere studenten dropte zonder enige uitleg. Oké, dat was nuttig, die vijf meter had ik opzich ook nog wel in mijn eentje kunnen afleggen.

Ik had al gehoord dat er vanochtend een operatie plaats zou vinden en die was ondertussen al aan de gang. Ik wist niet goed of ik nou zomaar de operatiekamer in kon lopen of niet, maar gelukkig kwam iemand ons ophalen om mee te kijken. Niemand had me verteld wat voor operatie er gaande was en ik had dan ook geen idee wat er op het moment dat ik de OK in stapte uit de buik van de vrouw hing. Huh, is dat nou een lever? Nehh, dat kan toch niet, die hangt niet zo los.. Hmm, zal ik het vragen? Nou, ik heb dus nog maar even gewacht met vragen, want ze begonnen het ding los te snijden. Het lijkt me vrij ongebruikelijk om zomaar een lever te verwijderen, dus die optie viel af. Ik kon echt geen pap maken van het orgaan ter grootte van twee flinke vuisten dat ondertussen op de operatietafel lag. Ik vroeg het dus maar aan de assistent nurse die me ook had opgehaald en enigszins Engels spreekt. Het bleek dus een ovarium met een flinke cyste te zijn. Jezus, zo’n ovarium is normaal volgens mij niet groter dan je duim, vandaar dat ik het niet herkende.. Vervolgens werd ook de appendix (blindedarm) van de vrouw verwijderd, deze was namelijk ontstoken. Na wat gefrommel met de darmen werd de vrouw weer netjes dichtgenaaid en werd de boel weer opgeruimd.

Het ovarium was een grote bezienswaardigheid, want na de operatie kwamen verschillende studenten en ook familieleden van de patiënt het gezwel bekijken. Ook werden er de nodige foto’s gemaakt, dus daar deed ik maar vrolijk aan mee. Hierna ben ik met een paar andere studenten een ronde gaan maken bij de kleine chirurgie, waar ik onder andere mee keek hoe de wond van een man die zijn grote teen had verloren werd verzorgd. Die zag ik even niet aankomen toen het verband eraf werd gehaald, haha.

Toen er even niets meer te doen was begonnen een aantal vaste mensen van de afdeling tegen me te praten in het Frans. Waaarom praat iedereen zo snel? Kwam ik weer aan met m’n ‘je ne comprends pas’ en ‘lentement s’il vous plaîs’, waarna de meesten het opgaven me iets te vertellen en het ook maar niet in het Engels gingen proberen. Dat kon nog welrens lastig worden deze week.. Vorige week liep ik bijna de hele week samen met een student die af en toe dingen van het Frans naar het Engels kon vertalen, maar dat zit er deze week niet in ben ik bang. Gelukkig spreken de major en de nurses die helpen met opereren allemaal wel een klein beetje Engels, dan weet ik in ieder geval waar ik naar kijk.

Rond half 12 lag er een man op de operatietafel in zijn normale kleren en zonder verdoving. Toen ik iets dichterbij ging staan zag ik dat hij een flinke cyste op zijn onderarm had. Die gingen ze dus verwijderen. Er ging een flinke spuit lidocaïne in en al snel begonnen ze te snijden. De man zat nog net niet mee te kijken hoe er (hardhandig) in zijn arm werd gesneden, maar het was een beetje een luguber gezicht. Na flink wat gewrik kwam de cyste los, deze werd in een zakje gestopt. De wond werd gehecht en de man liep na een pijnstillend spuitje in zijn bil met het zakje met cyste in zijn hand de deur uit. Je blijft je verbazen hier.

Toen ik naar buiten liep zag ik dat de dokter zijn ronde aan het lopen was, hij was net klaar met de afdeling ‘medecin’ en ‘pediatrie’, ik sloot snel aan toen ze richting de afdeling maternité liepen. Vandaag had ik helaas niet veel aan de ronde, want er werd veel Frans gepraat en ik kon er niet veel van volgen. Af en toe heb ik wel gevraagd of hij het ook in het Engels kon vertellen, maar je voelt je toch een beetje bezwaard om dat bij ieder patiënt te vragen. Na de ronde ging ik even buiten op een bankje zitten en niet veel later werd ik gebeld door Patty dat ze met haar ouders en vriend in het ziekenhuis waren. Ik heb ze even een kleine rondleiding door het ziekenhuis gegeven en we hebben even staan kletsen tot ze weer door Fopa mee werden genomen naar Baïgom. In Baïgom vond vanmiddag een voetbalwedstrijd plaats, waar de medewerkers van het ziekenhuis daar aan mee kunnen doen. Ik wilde eigenlijk wel graag kijken, maar aangezien het rond twee uur heel hard begon te regenen en ik dan met de motor twintig minuten naar Baïgom zou moeten reizen, ben ik maar gewoon in Foumbot gebleven. Daar was de middag helaas heel saai, ik heb een beetje af zitten tellen tot het half vier was en ik naar huis kon.

Op weg naar huis besefte ik me dat ik me vandaag echt een beetje alleen heb gevoeld in het ziekenhuis, omdat niemand op deze afdeling een fatsoenlijk Engels gesprek kan voeren. Hopelijk voel ik me niet de hele week zo, dan kan het nog weleens een lange week worden. Toen ik thuiskwam kreeg ik rijst met vis te eten en daarna ben ik een aflevering Grey’s Anatomy gaan kijken op bed: even een momentje voor mezelf. Lisa is waarschijnlijk laat thuis in verband met de voetbalwedstrijd. We zijn gistermiddag overigens nog met Riki naar de naaister op de markt geweest en de jurken zouden vandaag al klaar zijn (wow). Riki neemt de jurken op de terugweg van haar werk mee, dus die zullen we straks waarschijnlijk te zien krijgen. Ik ben heel benieuwd!

Ik hoop dat er de komende week veel operaties zullen zijn, zodat ik me niet hoef te vervelen de komende dagen. Het vooruitzicht voor volgende week is in ieder geval goed, omdat ik dan zeker wat meer afwisseling heb. Maar ach, aan de andere kant dacht ik vorige week op maandag ook dat het een lange week zou worden, maar uiteindelijk is die ook voorbij gevlogen. Ik laat het gewoon lekker op me afkomen.

Liefs,
Tess

Tess