Jep, ik heb het weer: zo’n ‘waar moet ik beginnen’-momentje. Verder gaan waar ik gebleven was dan maar weer?
Vrijdagavond, daar was ik blijven hangen. We hadden voor het eten en na het inpakken van de koffers nog even onze belevenissen op (digitaal) papier gezet. Toen begon papa Alex plotseling een speech te houden. Over dat ze ons iets wilden geven waar we hen altijd aan zullen herinneren. Riki haalde twee tassen tevoorschijn en haalde daaruit twee traditionele jurken. Zo gaaf! Beide in hetzelfde printje, dus we zijn nu echt zusjes, maar het is wel een heel leuk stofje en een ander model dan onze eerste jurk. We hebben ze meteen aangetrokken. De topjes waren opnieuw veel te strak, mijn borsten waren plotseling twee cups kleiner haha. Gelukkig kon de buurvrouw die de volgende ochtend nog wel even vermaken.
Hierna konden wij natuurlijk niet uitblijven met onze cadeaus. Het was echt ontzettend leuk om ze te geven, want ze waren er bijzonder blij mee. Ondanks dat wij in een gastgezin zaten dat in verhouding best rijk was (onze papa werd in het wijkje ‘de man met de auto’ genoemd), hebben we blijkbaar toch dingen kunnen vinden waar ze heel blij mee zijn. Vooral Herve was ontzettend blij met zijn traditionele slippers. Hij zei ’s avonds tegen ons: ‘Zo toevallig, ik zei vanmorgen nog tegen Riki dat ik dit soort slippers zo gaaf vind en dat als ik zondag weer geld zou hebben, dat ik ze dan wilde laten maken’. Een beter cadeau kun je iemand niet geven dus. Alex was ook heel blij met zijn slippers. De meisjes hebben met hun kettinkjes en horloges om geslapen en ook de jongens waren blij met de voetbal en het springtouw dat we nog op het laatste moment hadden gekocht.
We kregen een heerlijk afscheidsdiner: een vers gebakken visje van de barbecue met een berg heel lekker gekruide groenten en gefrituurde plantane. Dat ga ik echt missen. De volgende dag stonden we weer om zes uur op, en iets na half 7 zaten we met z’n tweeën achterop de motortaxi naar het busstation. Lekker uitwaaien. We kochten twee tickets voor de bus en namen toen de motor weer terug naar de boulangerie, waar we nog een baguette en twee chocoladecroissants voor onderweg scoorden. En wat denk je dat ze daar plotseling in de koeling hadden liggen? La vache qui rit! Wat een geluksvogels zijn we toch.
Toen we het laatste stukje naar huis wilde lopen kwamen we de motortaxichauffeur (leuk Scrabble woord, oh nee, dat past niet) die Lisa elke ochtend naar Baïgom bracht tegen. Hij zei spring maar achterop en toen bracht hij ons gratis naar huis, heel lief. Daar pakten we onze laatste spullen in en sloten onze koffers en backpack af. Oh en we kregen van Riki nog een zakje zelfgepofte popcorn en een zakje bananenchips mee: wat een schatje. We genoten nog even van het zonnetje en maakten nog een familiefoto en namen afscheid. Daarbij kreeg ik wel even een brok in m’n keel, vooral het afscheid van Riki was wel even moeilijk.
Rond half tien vertrokken we met Alex met alle bagage in de auto richting het busstation. De bus stond er al toen we aankwamen. We hadden voor de iets duurdere en luxere bus gekozen dan waar we in de heenweg in zaten. Hier was alles net iets beter geregeld. Zo kwamen er labeltjes aan onze bagage, dat werd op de heenweg niet gedaan. Verder had deze bus airconditioning en fijnere stoelen. We wachtten buiten op een bankje tot iets na elven tot we in konden stappen en rond half 12 reden we weg. De reis viel ons gelukkig alles mee. In het begin stapten nog hier en daar wat mensen bij in de bus, omdat hij nog niet vol was, maar het laatste stuk hebben we goed door kunnen rijden op het hier en daar betalen van wat tol na. Rond half 6 waren we in Douala, waar het zoeken naar een taxi naar het hotel kon beginnen. De eerste taxi die aan kwam rijden vroeg 5000 CFA, we hadden even nagevraagd wat een normale prijs is, en dit was ongeveer tien keer zo duur. UIteindelijk hebben we (door een andere taxi aan te houden) hem zover gekregen ons voor 2000 CFA naar het hotel te brengen. Eigenlijk moet ik dat soort dingen niet meer vergelijken, maar dat is omgerekend dus maar drie euro. Zelfs dat schijnt nog duur te zijn, maar goed. De taxichauffeur zei dat hij wist waar het hotel was, maar dat wist hij dus niet.. Hij moest het eerst drie keer aan voorbijgangers vragen. Goed, we waren in ieder geval voor het donker in het hotel.
In het hotel spraken ze gelukkig Engels en we kregen een kamer, en betaalden voor anderhalve dag. Zo kunnen we op zondag de spullen nog lekker op de kamer laten en ons nog even opfrissen nadat we Douala in zijn geweest en voor we naar het vliegveld gaan. We aten nog een lekkere verse vis met friet en een tomatensausje met groenten in het restaurant van het hotel en gingen daarna lekker richting ons bed. We waren best wel kapot van de reis en het leek ons niet veilig om nog in het donker de straat op te gaan, zeker omdat we de weg niet kenden.
Het bed was heel fijn vergeleken met het bed van de afgelopen vier weken, maar helaas bevond onze kamer zich boven een bar/club en was het zaterdagavond: ik heb tot een uur of vier regelmatig wakker gelegen van de bizar harde muziek. We hadden ons een beetje verheugd op een warme douche die ochtend, maar helaas viel dat een beetje tegen. Het was niet zo’n ijsdouche als in Foumbot, maar warm was het helaas niet. Bovendien trok de wc niet door, dus dat schoot niet echt op. Die lekkere lange luxe nacht waar we ons op hadden verheugd viel dus een beetje tegen. Ach, gelukkig vliegen we vanavond weer naar Nederland en hebben we morgen weer ons eigen zachte bed, warme douche en een werkend toilet.
Liefs,
Tess
