Na een super drukke maandag vielen dinsdag en vandaag een beetje in het niet. Er was weinig te doen en er was veel personeel, waardoor ik veel rondjes heb gelopen of stil heb gezeten. Helaas, ook dat hoort er bij. We begonnen de dag gisteren, zoals eigenlijk elke dag, met een omelet. Dit keer waren de restjes vlees van maandag erin verwerkt, wat voor het grootste gedeelte bestond uit vetlaag. Dat hebben we er dus maar even tussenuit gevist. Gelukkig kregen we ook allebei twee stuks passiefruit, dat had ik nog nooit gegeten, ik herkende de smaak alleen van sapjes (taksi bijvoorbeeld, dat dronk ik vroeger veel). Ik vond het in ieder geval super lekker. In het ziekenhuis gebeurde er dus vrij weinig, ik liep weer de ronde mee met de major van pediatrie, en liep daarna samen met een andere student uit Kameroen die gelukkig ook Engels sprak mee met een verpleegster, waarbij ik ook wat dingen zelf uit kon voeren. Voor vandaag geldt eigenlijk een beetje hetzelfde, er was alleen iets meer te doen, maar er was ook een extra Kameroense student. Dan kun je zelf wat minder doen, maar meekijken is ook heel leerzaam. Ik heb ook veel gekeken naar het aanleggen van infusen, maar ik durfde het nog niet zelf te doen. Ik was allang blij dat ik niet van m’n stokje ging haha ;)
Vooral ’s Middags zat ik het grootste gedeelte van de tijd op een bankje voor me uit te staren. Op dat soort momenten ga ik meestal een beetje filosoferen, wat ook niet verkeerd is om te doen, een van de doelen om hier heen te gaan was ook wel om te bedenken of dit, de geneeskunde, nou echt iets voor mij is. Aan de ene kant is het natuurlijk niet echt goed te vergelijken met Nederland, omdat de gang van zaken hier heel anders is. Hier doet men niet echt aan anamnese of diagnose stelling, ze doen vooral aan symptoombestrijding heb ik het idee. Maar goed, ik zie mezelf opzich later best in een ziekenhuis rondlopen. Ik denk alleen niet dat ik voor langere tijd bijvoorbeeld tropendokter zou zijn, omdat ik nogal een pietje precies ben. Als ik eenmaal weet op wat voor manier ik iets het best kan doen, zal ik dat niet snel aanpassen. Het is dat ik nu (nog) geen geneeskunde studeer en niet goed weet hoe alles in Nederland in zijn werk hoort te gaan, maar als ik dat wel zou weten zou ik waarschijnlijk gek worden omdat alles hier zo anders gaat.
Zo zijn hygiëne en veiligheid begrippen die hier niet bij veel mensen in het vocabulaire voorkomen. Bij het toedienen van medicijnen worden er geen handschoenen aangedaan en vaak zelfs niet bij het aanleggen van een infuus. En het aanleggen van een infuus wil nog wel eens fout gaan, waarbij het bloed met blote handen met een watje wordt drooggedept. Als je ook maar een klein wondje op je hand hebt en de patiënt heeft HIV positief bloed, kun je best wel eens een probleem hebben. Ook worden hier nauwelijks handen gewassen. De verpleegsters gaan de hele zaal door van patiënt tot patiënt zonder de handen tussendoor te wassen. En handschoenen dragen ze dus ook niet. De enige kraan die er op de afdeling is zit in het ‘hok’ waar alle verpleegkundigen en studenten hun tas dumpen. En daar moest ik zoeken naar de zeep.. Gelukkig heb ik m’n desinfectiegel nog.
Verder is het ziekenhuis zo armoedig dat alle zusters in verschillende jassen lopen, soms met de gaten en scheuren erin. Ook is er geen geld voor schoonmakers: na een operatie maken de verpleegsters schoon en na een bevalling moeten de familieleden de troep weggooien en schoonmaken. Vandaag maakte ik mee dat tijdens het toedienen van de medicijnen een jochie begon over te geven. De moeder van de jongen moest de troep maar zelf van de grond op zien te ruimen. Overigens heb je als je zonder familie of vrienden in het ziekenhuis bent sowieso een probleem. Het eten moet je zelf verzorgen en ook de medicijnen moeten door iemand bij de farmacie gehaald en betaald worden, anders kun je niet verder worden geholpen. Wat hier ook af een toe een ding is, is dat als je niet kunt betalen voor je verblijf in het ziekenhuis, je tegenstrijdig genoeg in het ziekenhuis moet blijven (en de rekening dus steeds duurder wordt) tot je betaald hebt. Dat is dus totaal het tegenovergestelde van hoe het in Nederland gaat, daar willen ze je eigenlijk het liefst zo snel mogelijk weg hebben. Zo, dat was even om een iets beter beeld te schetsen van de omgeving waarin ik me deze weken bevind. Het begint nu aardig te wennen, maar af en toe blijf je je verbazen over dat soort dingen.
Dinsdagavond heeft Herve (en dus niet ‘Erwin’, zoals ik dacht hahaha) voor 350 CFA (50 eurocent) voor 24 uur onbeperkt internet op m’n telefoon geregeld. Nou ja, hij zei dat het tot 12 uur ’s nachts geldig was, maar ik kreeg net, drie kwartier voor het verlopen, een melding. Dat betekent dus dat het 24 uur geldig was. Had ik dus m’n internet helemaal niet uit hoeven zetten vannacht haha, maar goed, je kunt niet alles van te voren weten. In ieder geval zeker een betere optie dan voor 500 CFA twee uur super traag internet in het cybercafé, want hiermee krijg ik ook m’n whatsapp binnen en kan ik ook nog m’n blog updaten. Win win situatie lijkt me. Het blijft toch gek dat communicatie via internet met thuis zoveel goedkoper is dan bellen of smsen. Vanmiddag zijn we even langs de bank gegaan om het ‘opgestuurde geld’ op te halen, een hele procedure via Western Union, maar het is gelukkig gelukt. Schijnt goedkoper te zijn dan met een creditcard geld opnemen (zeker als je de creditcard verder nooit gebruikt). Helaas was Lisa haar code vergeten mee te nemen en kon ze niemand bereiken, waardoor zij morgen nog een keertje langs moet. We hadden gevraagd of Alex voor de zekerheid even met ons mee wilde gaan, dus we konden met hem met de auto mee terug. Thuis kregen we aardappelen met een roomsausje en heeel veel ananas. Ik hou van dat fruitseizoen hier, en volgens mij hebben ze ondertussen ook door dat wij sowieso dol zijn op fruit, dus we worden goed verzorgd hier.
Donderdag is het ‘schoonmaakdag’ in het ziekenhuis, meestal de rustigste dag van de week. Na gisteren en vandaag kan ik me niet voorstellen dat het nog rustiger kan worden, maar dat zullen we morgen zien!
Liefs,
Tess
