Wauw, hoe een dag waar je best een beetje tegenop ziet zo snel om kan gaan. Het was vandaag inderdaad het eind van de ramadan en dus was het een feestdag. Er werd gisteravond op het afscheidsdiner gezegd dat je niet per se naar het ziekenhuis hoefde te gaan, maar dat je zelf mocht weten of je ging. Lisa en ik besloten allebei gewoon te gaan en af te wachten hoe het zou lopen.
Ik begon vandaag op een nieuwe afdeling(en), de ‘service de medicine’ en pediatrie. Eigenlijk wist ik niet naar welke service ik moest gaan, dit moest ik nog aan de ‘general’ vragen, die alles indeelt, maar aangezien zij moslima is was ze niet aanwezig vandaag. Net als de arts. Ik stelde me voor aan de majors van de afdelingen en na een half uurtje ging ik met de major van pediatrie de ronde lopen, samen met een andere zuster. Normaal gesproken zijn er volgens mij veel meer zusters die meelopen, maar er was vandaag erg weinig personeel aanwezig. De major sprak gelukkig wat Engels en kon bij iedere patiënt een korte uitleg in het Engels geven. Erg fijn om een beetje te kunnen begrijpen waar de patiënten aan lijden: vooral veel malaria, salmonella en infecties. Ik werd zelfs een keer ‘dokter’ genoemd. Waarschijnlijk omdat ik de enige was die een lange witte jas droeg en misschien ook vanwege mijn huidskleur, maar het was wel een beetje raar, aangezien er in dit ziekenhuis maar één dokter rondloopt.
Na de anderhalf uur durende ronde gingen de majors naar huis, om de ramadan te vieren. Toen ben ik mee gaan lopen met een verpleegster en heb ik haar geholpen met het toedienen van medicatie. Dat duurde ook weer een tijdje, tot ik gewenkt werd door Kameroense studente Nelie, er ging een césarien/C-section/keizersnede plaatsvinden. Ik deed m’n hoofdkapje op, mondkapje voor, spatbril op en handschoenen aan en ging de operatiekamer binnen. Daar lag de vrouw klaar onder een doek (waarschijnlijk haar eigen omslagrok). De chirurgen, die eigenlijk slechts verpleegkundigen zijn, wasten zich (met betadine en water), trokken hun steriele jas en handschoenen aan en begonnen de vrouw schoon te maken. Al snel werd de vrouw opengesneden en binnen no time was de baby eruit, die op een plaat werd gelegd en mee werd genomen naar buiten de operatiekamer. Ik bleef in de operatiekamer omdat ik benieuwd was hoe het verder zou verlopen, de geboorte van een kindje had ik bovendien al een paar keer gezien en ik wist wel hoe dat ging. De nageboorte werd ook uit de buik gehaald en er kwam heeel veel bloed tegelijk uit, wat allemaal op de grond spatte. Gelukkig stond ik op een afstandje, maar ik kwam er vanmiddag achter dat ik alsnog een paar bloedspetters op m’n broek heb. Het hechten duurde heel lang, maar werd wel netjes gedaan. Ik stond nog een tijdje op een afstandje te kijken. De vrouw kreeg extra bloed toegediend. Wat heel erg naar was is dat de mensen hier tijdens een operatie niet compleet onder narcose zijn. Ze zijn wel buiten bewust zijn, maar af en toe hoorde je de vrouw kreunen of zag je haar tenen bewegen. Overigens lag ze ook op een nogal nare manier vastgebonden op de operatiekamer, in een soort jezushouding. Na een tijdje vroeg de anesthesist of ik het hoofd van de vrouw vast kon houden, omdat ze af en toe een beetje bewegen. Nou, vooruit dan, er was niemand anders die het kon doen, dus dat deed ik maar. De ogen van de vrouw waren half geopend, niet echt een fijn gezicht in combinatie met de openliggende buik. Ik kreeg het heel erg warm en had eigenlijk echt even wat frisse lucht nodig, maar ik heb het overleefd. Het baby’tje heeft het helaas niet overleefd hoorde ik later..
Daarna ben ik maar even rustig gaan zitten, ik heb m’n allereerste real-life operatie met heel veel bloed gewoon zonder flauwvallen of duizeligheid overleefd. ’s Middags heb ik weer wat over de zalen rondgelopen en dezelfde verpleegster geholpen met de medicatie. Rond een uur of 3 kwam er plotseling een hele stoet kinderen een zaal binnen. Het gezelschap bestond uit een vader, moeder en negen(!) kinderen, ze hadden allemaal dezelfde voedselvergiftiging. Wat betekende dat iedereen zo snel mogelijk aan het infuus moest worden gelegd. Wow, het was echt één grote chaos. Ik heb er maar voor gezorgd dat ik niet te dicht bij de naalden in de buurt kwam, want als het even niet lukte met een infuus, werd de gebruikte naald gewoon weer even (met kapje) op het bed gelegd, terwijl ze met z’n elven op twee bedden zaten. Ik heb pleisters op maat gemaakt om de infusen te bevestigen. En ik heb de tourniquet die ik tijdens de workshop had meegenomen uitgeleend, waar ze heel blij mee waren. Hier gebruiken ze een handschoentje om de arm af te binden bij het bloedprikken. Het ging vandaag duidelijk heel goed met bloed, want ik heb me geen enkele keer naar gevoeld. Kijk, ik leer het wel..
Tegen de tijd dat de hele familie aan het infuus lag was het alweer kwart over vier. Normaal gesproken mag ik als student al om half vier naar huis, dus ik mocht mijn spullen pakken en gaan. Het was de hele dag super lekker weer: veel zon en geen regen. Overal op straat was het bovendien heel druk in verband met het suikerfeest. Ik kwam plakkerig thuis en besloot even kort te gaan sporten, ik heb denk ik zo’n duizend keer touwtje gesprongen en tussendoor wat oefeningen gedaan. Ik hoop dat ik dat er een beetje in kan houden, dan hoef ik straks in Nederland niet weer helemaal vanaf nul te beginnen met sporten.
Alleen mama Riki was thuis, de rest was feest aan het vieren: ook de Christenen vieren hier de ramadan, het is een soort nationale feestdag. Sowieso is het heel mooi om te zien hoe weinig het hier uitmaakt van welk geloof je aanhanger bent, iedereen leeft heel erg door elkaar. Dat is in Nederland toch best wel anders voor mijn gevoel. Maar goed, na het ‘sporten’ kreeg ik te eten en ben ik even lekker gaan douchen. Daarna kwam Lisa pas thuis, zij was om één uur al gestopt met werken in het ziekenhuis en was samen met Patty door haar dokter meegenomen naar meerdere families om de ramadan te vieren, wat inhield dat ze drie borden met rijst en pittig vlees heeft gegeten, omdat ze in elk huis hetzelfde kreeg, hahaha. Dan had ik het toch iets beter voor elkaar.
Morgen is waarschijnlijk alles weer ‘normaal’ in het ziekenhuis, dus ik ben heel benieuwd hoe het dan zal gaan en of de dag weer zo voorbij zal vliegen. Ik hoop dat de komende drie weken net zo zullen zijn als vandaag, want dan hoef ik me zeker niet te vervelen.
Liefs,
Tess
