Het is zondagmiddag half twee. Ook de weekenden gaan snel hier. Gisterochtend stonden we om zes uur op om om zeven uur richting ‘mystic lake’ te vertrekken. We hadden eigenlijk niet zo veel gehoord over wat de trip in zou houden, het klonk gewoon erg mooi en leuk. Toen we iets voor zevenen buiten de deur stapten zette onze ‘papa’ Alex de motor aan. Huh, gingen we met de motor? Jep, we gingen met de motor..
Net als de vorige excursie hadden we overigens nog niet ontbeten. We stapten met z’n tweeën achterop de motor (jep, dat is heel normaal hier), zonder helm (jep, ook heel normaal hier). Sorry mam (en pap, en de rest). We reden naar de boulangerie waar we croissantjes en flesjes Coca Cola kochten. Daarna reden we door en stopte Alex bij een soort motortaxi, waar Lisa bij achterop kon. Dat was maar goed ook, want de weg die volgde was een zandweg en behoorlijk hobbelig. Zo reden we een heel stuk over deze weg, de omgeving werd steeds bergachtiger en we reden constant omhoog. Na een tijdje moesten we even wachten op de anderen die mee zouden gaan, Sue, het Engelse meisje, en Fopa, een van de gastvaders uit Baïgom. Het duurde even, maar een tijdje later reden we verder, de paadjes werden smaller, en de omgeving werd steeds groener.
Na ongeveer drie kwartier rijden kwamen we aan bij een immense trap de berg op. Die beklommen we (ongeveer 320 treden), waarna we bij het meer kwamen. Het lag heel diep in het gebergte en was voor Afrikaanse begrippen erg blauw en helder water. Het meer wordt blijkbaar mystic lake genoemd, omdat je er niets in kunt gooien. Als je boven staat en je gooit een steen naar beneden, komt het nooit in het water terecht. De afstand tot het water is dan ook wel heel erg groot.
Well, we dachten dus eigenlijk dat dat het was, maar toen bleek dat we de berg nog veel verder gingen beklimmen. Wij waren natuurlijk erg goed voorbereid en liepen op onze all stars naar boven, but well, we made it. Het was wel een aardige work-out, ik heb er vandaag spierpijn van in m’n kuiten. Boven aten we croissants (eindelijk ontbijt!) en dronken we cola (heeerlijk bij het ontbijt). Helaas was het wat mistig/bewolkt en konden we niet zo ver kijken, maar het uitzicht was zelf zo prachtig.
Nadat we een tijdje hadden genoten van het uitzicht liepen en reden we weer naar beneden. Thuis aangekomen kregen we bijna direct lunch: pannenkoeken met nutella. Lekkerr! Al snel hierna belde Patty Lisa om te vragen of ze hier kon komen, ze verveelde zich een beetje thuis. Zij ging niet mee naar het meer, omdat ze dat volgende week gaat doen wanneer haar ouders hier zijn. Samen met Patty, Sue, Arthur en Chang gingen we even Foumbot in. We liepen over de markt en deelden cola’s bij een cafétje. Dat cafétje zat naast het internetcafé en dit keer was er wel verbinding, dus Lisa en ik gingen nog ‘even’ onze blogs updaten. Helaas werd dat langer dan even, het internet was nog trager dan de vorige keer, waardoor ook niet alle foto’s online staan. En toen begon het ook nog eens heel heel heel erg hard te regenen. Rond vijf uur waren we weer thuis, waar we niet heel veel meer deden. Rond half negen kregen we heel lekker en uitgebreid te eten: salade met baguette, vis met bananenchips/-friet en watermeloen na. Na het eten gingen we al vrij snel slapen, het hiken was blijkbaar erg uitputtend.
Vanmorgen hebben we lekker ‘uitgeslapen’ tot half 8 (hahaha, dat zal je me in Nederland niet horen zeggen). We ontbeten samen met de Engelse jongens: een lekkere omelet met groenten (we eten veeel ei hier) met baguette. Helaas was er natuurlijk net op de dag dat we niet veel te doen hadden geen stromend water. Onszelf en ons haar dus maar gewassen in een teiltje. Gelukkig hebben ze hier altijd grote voorraden met water, want we hadden gepland om vandaag de was te doen. Ze lachten ons heel hard uit toen we vroegen of we water op konden warmen op het vuur om mee te wassen, maar ze hielpen ons gelukkig wel. Vooral ondergoed en sokken gaan er sneller doorheen dan ik dacht, en broeken worden hier nogal snel vies als je ’s middags langs een modderstroom naar huis moet lopen. Dat wordt dus waarschijnlijk elk weekend wassen, maar dat zijn er nog maar twee.
Ik heb net even geholpen met aardappels schillen, omdat ik me af en toe bezwaard voel dat ik niet zo veel kan doen. Er is hier een familielid (volgens mij is het een neef), die veel klusjes doet in huis, zoals koken en schoonmaken. Het is hier normaal dat ze dat doen in ruil voor kost en inwoning, maar het is niet chill om hem alles te zien doen. Nu zitten we nog even te chillen in de zon (we willen niet wit terugkomen haha). Vanavond gaan we naar Martine en haar gastfamilie, om daar samen Martine’s afscheidsdiner te eten. Ik vind het wel een fijn idee dat we een keer een avondje niet thuis zijn, want ’s avonds doe je vaak niet zo veel.
Morgen begint er weer een nieuwe week in het ziekenhuis, waar ik aan de ene kant wel zin in heb, maar aan de andere kant zie ik er een beetje tegen op. Ik ga dit keer naar een andere afdeling en zal dus weer nieuwe mensen leren kennen, maar zonder Martine of Kim wordt dat denk ik best lastig. Maar natuurlijk ga ik mijn best doen en vooral genieten. Het is overigens morgen ook het eind van de ramadan hier en aangezien hier veel moslims wonen, zal het groots worden gevierd. Ik ben benieuwd of we er ook iets van zullen merken in het ziekenhuis.
Liefs,
Tess
Summa komt zo echt wel dichtbij… fijn dat je niet meer naar wordt van bloed. Leuke belevenissen weer. Fijn om even te appen :-)