KAMEROEN 8 – C’est très bizarre

IMG_5355

How time flies.. Er zit alweer een week op. Precies een week geleden kwamen we aan in Douala en nu is het alweer weekend. Vandaag was een drukke dag en heb ik veel meegemaakt. Prepare ;)

Gisteravond aten we een beetje vreemd.. We aten een soort babyvoeding, een papje, met ‘beignets’, een soort oliebollen, maar dan niet zoet. Ik denk dat ze de babyvoeding eten omdat er heel veel toegevoegde vitaminen in zitten, maar het was echt niet lekker haha. Onze ‘broertjes’ en ‘zusjes’ waren heel erg druk, dus heb ik een doosje potloden, stempeltjes en een blok papier gepakt, die ik speciaal had meegenomen. Dat hielp gelukkig. We aten vrij vroeg (rond 7 uur) en Lisa en ik lagen dan ook al om 9 uur te slapen.

Vanmorgen begonnen we de dag met een omelet met spaghetti. Say what?! Ja dat is dus vrij normaal hier, kliekjes worden hier heel erg goed benut. Je proefde er gelukkig niet zo veel van. Ik heb zelf een stukje baguette met spaghettiomelet gegeten. Erg bijzonder. Om tien over 7 liep ik weer richting ziekenhuis, door de miezerregen.
Toen ik om half 8 aankwam bij het ziekenhuis kwam Martine ook net aan, we liepen samen naar maternité. Er zaten al wat vrouwen te wachten, want vandaag werden er weer vaccinaties uitgedeeld. Het was een fijn idee dat er de hele dag in ieder geval wat te doen is. Ik liep naar de salled’accouchement en er lagen twee vrouwen, waarvan er eentje al was bevallen en de andere zou waarschijnlijk vandaag bevallen. Bij de vrouw die al was bevallen was iets niet helemaal goed gegaan met de uterus, waardoor er veel bloed te zien was. Ik kon het even niet zo goed aan op de vroege ochtend, en ben dus maar even bij het vaccineren gaan kijken. Er waren nog niet veel Kameroense studenten en dus vroeg Esther, een van de verpleegsters, of ik het wilde leren. Ik had ondertussen vaak genoeg gezien hoe het werd gedaan en heb dus geleerd hoe ik zelf de vaccinaties (penta en pneumo) in het beentje van een kindje geef. Super simpel opzich, maar voor mij wel even een stap. Het ging in ieder geval heel goed.

Daarna ben ik terug gegaan naar de bevallingszaal, waar ik een tijdje heb staan kijken naar de vrouw die vandaag zou bevallen. Het was een erg moeilijke bevalling en de contracties kwamen niet goed op gang. Het duurde ontzettend lang, dus ondertussen ben ik weer gaan kijken bij de vaccinaties, maar toen ik samen met Martine terug ging had de bevalling al plaatsgevonden. De baby was alleen nergens te bekennen, maar die bleek naar de operatiekamer te zijn gebracht. Ze moest aan de zuurstof worden gelegd en ook had het baby’tje een abdominale hernia. Gelukkig was ze nog wel in leven. En misschien was het maar beter dat ik niet bij de bevalling was, want dan had ik misschien weer gezien hoe het op de kop heen en weer werd gezwaaid..
Hierna ben ik samen met Martine pauze gaan houden (lees: arachids gaan kopen en eten op een bankje). Er lopen hier overigens door het ziekenhuis, net als door heel de stad, mensen met grote schalen op hun hoofd met daarop eten. Jep, ik dacht (ook) dat dat alleen maar een beeld was dat wij in Europa van Afrika hebben, maar die vrouwen (en kinderen) dragen dus écht alles op hun hoofd. Als ze de was opvouwen leggen ze het ook opgevouwen op hun hoofd. Geniaal om te zien.
Later kwam een patiënt waar Martine de afgelopen week heel erg close mee is geworden nog langs voor een laatste gesprek en het ophalen van medicijnen. Ze heet Saïda. Alle Nederlanders hier hebben naast hun ‘gewone’ naam ook een ‘Bamoun’ naam en ik ben naar haar vernoemd. We kwamen er alleen vandaag achter dat het verhaal erachter nog net iets verdrietiger is dan het al leek. Saïda heeft namelijk Aids. Ze kreeg alleen vandaag voor het eerst te horen dat ze Aids heeft. Of ze wilde het niet weten, maar ze zei dat ze dacht dat ze buiktyfus had. C’esttrès bizarre, non? Dat wordt dus blijkbaar gewoon niet verteld aan een patiënt hier.. Maar dat is nog niet het ergste van het verhaal. Saïda zei dat het onmogelijk is dat ze Aids heeft. Ze heeft zich namelijk voor haar huwelijk samen met haar man laten testen, en ze bleken allebei niet positief te zijn. Ze was er bovendien van overtuigd dat haar man niet vreemd ging (polygamie is hier overigens heel normaal, nog zoiets bizars). Hoe naïef kan iemand zijn? Ze ging dus naar huis zonder medicijnen, ‘om aan te sterken’. We weten allemaal dat er maar één afloop is van dit verhaal.. It’s a sad world.
Hierna moesten Martine en ik even de knop omzetten en gingen we weer aan de slag. Voor Martine was het afscheid nemen begonnen. Dat betekent hier (blijkbaar) dat je iedereen een cadeautje geeft. Ik kan me nog niet helemaal voorstellen dat ik hier zo close wordt met mensen dat ik ze ook cadeaus ga geven, maar dat is nog even afwachten. Ik ben toen maar weer naar de salled’accouchement gegaan, waar nu een andere vrouw lag die op het punt stond te gaan bevallen. Al snel was het zover en de bevalling verliep super snel. Veel Kameroense studenten waren al weg, waardoor ik de kans kreeg te helpen met het aankleden van de baby. Heel erg leuk om te doen, ik zou bijna zelf een baby willen, maar daar zal ik nog maar even mee wachten hahaha. Overigens hebben de meeste vrouwen van mijn leeftijd die hier wonen al lang een baby, hier is dat heel normaal. Maar de levensverwachting ligt hier dan ook rond de 55 jaar.
Lisa was ondertussen al terug uit Baïgom en kwam even langs om te kijken. Ik hielp nog even met schoonmaken en rond kwart over drie ging ik nog even een fles water halen (dit keer hadden ze ook 5 liter flessen) en liep daarmee terug naar huis. Daar stond een bordje fruit klaar. Er zijn nu twee studenten uit Engeland die hier voor drie nachten verblijven. Ze gaan daarna samen met Martine richting de Mount Cameroon, waar ze Kim ontmoeten. Ze gaan dan in vijf dagen met twee gidsen de Mount Cameroon beklimmen, erg vet, had ik achteraf gezien eigenlijk ook best graag willen doen, maar dat hadden we dan eigenlijk van tevoren moeten aangeven en bovendien is de stage zelf dan wel heel erg kort.
Op dit moment ben ik net binnen gaan zitten, nadat we een tijdje samen buiten hadden gezeten, terwijl ‘mama Riki’ en neef Erwin (of iets wat daar op lijkt) het eten aan het voorbereiden waren. Morgenochtend gaan Lisa en ik samen met Patty en de andere Engelse studente Sue naar het mysterylake. Dat is een meer bovenop een berg dat erg mooi schijnt te zijn. We hopen op mooi weer, we vertrekken weer vroeg in de ochtend om de regen voor te zijn, hopelijk helpt dat. We zullen rond 12 uur weer terug zijn in Foumbot. ’s Middags willen we weer even langs het internetcafé, de verbinding schijnt vroeger op de dag vaak beter te zijn, dus we zullen zien. Dan heb ik in ieder geval heel veel materiaal om up te loaden.
Liefs,
Tess

1 Reactie

  1. Elian
    29 juli 2014 / 21:14

    Misschien een teiltje op je hoofd ipv een helm achterop die motor? Haha. Lijkt me wel grappig om te zien. Gelukkg is alles goed gegaan en hebben jullie een leuke dag gehad.

Vind je bovenstaand bericht leuk of lekker? Let me know!