Vandaag (woensdag) was mijn eerste dag écht alleen in het ziekenhuis. Ik stond net als gisteren op de maternité, dus ik kende gelukkig de mensen al redelijk, maar het was erg moeilijk. Er werd vaak iets in het Frans gevraagd, wat ik kan dan gewoon écht niet kan verstaan doordat het zo snel gaat. Dan weet ik niet zo goed wat ik moet zeggen behalve ‘je ne comprends pas’. Had ik nou toch maar voor Frans gekozen in de bovenbouw op de middelbare school.. Het voelt best wel als een blok aan m’n been af en toe. Als ik deze stage uiteindelijk heel erg leuk vind zou ik zoiets de volgende keer waarschijnlijk in een land doen waar Engels de native taal is. Maar misschien denk ik daar na deze vier weken wel anders over. Er zijn gelukkig wel redelijk wat mensen die Engels spreken, maar je voelt je toch een beetje bezwaard, je kunt ook totaal geen gesprekken tussen mensen volgen.
Vanmorgen om 6 uur ging de wekker weer. Wassen, aankleden, en ontbijt klaarmaken en opeten. We aten een omelet met wat paprika en lenteui en een stuk baguette. Ik ging lopend naar het ziekenhuis, want ik vind het wel fijn om een beetje in beweging te blijven nu ik niet 3 à 4 keer per week kan sporten zoals ik normaal doe. Ik was om half 8 in het ziekenhuis en liep ik na wat mensen te hebben begroet richting maternité, waar ik het eerste uur helemaal niks heb gedaan omdat het heel rustig was. Later heb ik gekeken bij wat vaccinnaties van de baby’s. Die vaccinaties hoeven de ouders overigens niet zelf te betalen, dat is hier wel goed geregeld. Bij de vaccinaties zat een Kameroense student uit Yaoundé die aardig goed Engels spreekt. Hij legde me wat meer uit. Later heb ik ook twee baby’s ook zelf vaccinaties gegeven, maar alleen druppels in de mond, de prikjes in de beentjes wil ik nog wat vaker zien gebeuren voor ik me daar zelf aan ga wagen.
Rond een uur of half 11 ben ik naar de ‘salled’accouchement’ gelopen, de zaal waar de bevallingen plaatsvinden. Er lag een vrouw met flinke weeën en ik ben in de zaal blijven zitten om te kijken. Rond 11 uur vandaag heb ik mijn allereerste bevalling ooit meegemaakt. Ik heb wel alleen maar van een afstandje gekeken en niets zelf gedaan, want ik wilde eerst maar eens kijken hoe alles hier in zijn werk gaat. Ik vond het vreemd dat er bij de bevalling zelf helemaal geen familie aanwezig was en ook kreeg de vrouw haar baby helemaal niet te zien. Ze werden van elkaar gescheiden, de baby werd aangekleed en daarna lieten ze hem op het ‘aanrechtje’ (een commode kun je het niet echt noemen) liggen op een handdoekje. Alles werd ‘schoongemaakt’ (de vloer werd gedweild met bebloede handschoenen) en de placenta werd in een plastic zak aan de moeder van de moeder meegegeven, volgens mij was dat ook de enige familie die aanwezig was. Ik weet niet precies hoe een bevalling in Nederland verloopt, maar ik heb zo’n idee dat dat toch wat anders gaat. In ieder geval heel vet dat ik het een keertje heb kunnen meemaken.
Om half 12 nam een Kameroense studente, Nelly, me mee om mee te lopen met de ronde van de dokter langs de patiënten. Weer zo’n moment waarop ik dacht: was mijn Frans maar beter. Op een paar woorden na begreep ik geen bal van de hele 1,5 uur durende ronde. Ik had ondertussen honger gekregen, dus na de ronde at ik een klein stukje baguette met Bambi (chocopasta), wat ik thuis mee had genomen. Chocopasta is trouwens het enige beleg dat ze hier hebben. Later kocht ik nog een zakje arachides. ’s Middags was er eigenlijk weer heel erg weinig te doen, op de een of andere manier gebeurt het meeste hier ’s middags. Ik liep wat rond, kletste hier en daar wat, en natuurlijk begon het om 3 uur weer te regenen.
Ik wilde vandaag na het werk naar het internet café, maar er was geen verbinding. Toen ben ik maar een fles water gaan halen (a 10 liter), want onze andere fles van 10 liter was alweer op. We drinken dus in ieder geval voldoende hier. In eerste instantie wilde ik met de motor naar huis gaan, maar aangezien het echt heel hard had geregend en nog steeds wat miezerde besloot ik lopend te gaan. Het schijnt nogal gevaarlijk te zijn om dan met de motor te gaan. Ach, ook een prima vorm van beweging: 20 minuten lopen met 10 kilo gewicht. Oh ja en een grote waterstroom over de zandpaden als hindernisbaan haha. Goede oefeningen voor de strongmanrun die ik begin ga lopen, non?
Toen ik net thuis kwam stond er een bord met rijst en vis klaar. Onder het eten belde Lisa me dat zij nu in het ziekenhuis van Foumbot is (ze was dus terug uit Baigom) en dat er nu een keizersnede was. Martine ging kijken en vroeg of zij meewilde, maar als ik in de buurt was wilde Lisa’mijn’ plekje niet inpikken. Balen, dat had ik best wel graag mee willen maken, maar ik was dus alweer thuis en het was alweer begonnen met harder regenen. Next time better, en natuurlijk alleen maar heel erg vet voor Lisa.
Het was niet echt mijn beste dag vandaag, omdat m’n gebrek aan woorden (of misschien meer het gebrek aan vormen van zinnen) me een beetje in de weg zat. Ik heb vandaag ook niet echt foto’s gemaakt. Mindere dagen zal ik vast nog wel vaker meemaken, maar ik probeer vooral om te blijven genieten van het feit dat ik hier mag zijn. Ik ga nu even lekker op bed liggen en uitrusten, heel veel anders kan ik helaas ook niet doen met dit vieze weertje.
EDIT: Vandaag, donderdag 24 juli was eigenlijk niet heel veel anders dan gisteren. Vandaag hoefden we het ontbijt niet zelf te bereiden, maar maakte mama Riki een lekkere gevulde omelet en hadden we lekker veel fruit bij het ontbijt: mandarijntjes en banaantjes. Ik heb ’s ochtends weer een bevalling meegemaakt. Deze bevalling liep iets minder soepel dan gisteren en de baby begon maar niet te huilen. Op dat moment gaan ze dus reanimatie toepassen. Ik was blij dat ik was voorbereid. Zoals ik al ergens in mijn voorbereidende blogs noemde hebben ze hier een heel nare manier van reanimeren: er wordt op de voeten van het kind geslagen en vervolgens wordt het kind op de kop aan zijn voeten heen en weer geslingerd. Nadat ze dit twee of drie keer gedaan hadden kon ik het niet meer aanzien en moest ik even een slokje water nemen. Het ergste is dat niemand het hier raar vindt, ze weten niet anders, omdat er geen andere hulpmiddelen zijn om te reanimeren. Het is gelukkig uiteindelijk helemaal goed gekomen. Ik ben later terug gegaan naar de bevallingszaal en toen werd het kindje aangekleed en was alles goed. Hopelijk heeft hij er geen hersentrauma aan overgehouden..
’s Middags was het weer erg rustig, ik heb niet zo veel gedaan, een beetje rondgehangen met Kameroense studenten en later ook met Martine, waarmee ik ook een rondje liep om hier en daar wat foto’s te maken. Ook vanmiddag begon het weer te regenen. Ook was er opnieuw geen verbinding in het internetcafé en toen ben ik maar samen met Martine even naar de boulangerie gegaan, waar ik een flesje cola haalde, omdat ik een beetje last heb van m’n buik. Daarna ben ik weer naar huis gelopen door de regen, waar ik net spaghetti kreeg met een klein beetje worteltjes en boontjes en een stukje vis. En als ‘toetje’ weer fruit, dit keer sinaasappels, die zijn hier overigens geel, dus ik was even bang dat ik citroen kreeg voorgeschoteld haha. Ik zat nog even op de bank tv te kijken, maar toen viel plots de stroom (weer) uit, dus nu ga ik maar lekker op bed een boek lezen (want daar heb ik een raam en als het goed is is het nog een uurtje licht).
Morgen is het alweer de laatste dag van Martine in het ziekenhuis en zullen we samen op de afdeling maternité lopen, wat ik heel gezellig vind. Het zal wel kaal (en moeilijk) worden de komende drie weken als enige (nauwelijks Frans sprekende) Nederlander in het ziekenhuis, maar we gaan het meemaken. Hopelijk kan ik morgen mijn dagboek weer met jullie delen!
Liefs,
Tess
