Bonjour! Ouioui, mijn Frans wordt steeds beter ;) De afgelopen dagen zijn weer voorbij gevlogen, nu ik dit schrijf is het alweer dinsdagavond. Time flies when you’re having fun! Het avondeten van zondagavond was inderdaad aap. Wat zal ik er van zeggen.. het was een beetje taai, veel spier en vel en het smaakte enigszins naar wild, maar dan minder lekker.. Het meeste vlees is hier trouwens wat taai, ook leboeuf, omdat ze het gewoon heel erg lang op het vuur hebben staan. ’s Avonds heeft Kim ons nog een klein lesje (medisch) Frans gegeven en rond een uur of 10 gingen we slapen.
De volgende dag konden we nog even lekker uitslapen, omdat we die dag langs de politie en andere autoriteiten zouden gaan, de ziekenhuizen (Baigom en Foumbot) gingen bekijken en een simkaart gingen kopen. De simkaart kochten we als eerst. Toen kwam ik er achter dat ik zo dom was geweest als ‘oude telefoon’ een telefoon mee te nemendie niet simlock vrij is. Dat ging dus niet werken.. Shit. Lisa had twee ‘oude’ telefoons mee, dus hopen dat dat ging werken. Daarna gingen we naar de autoriteiten, waar het er op neer komt dat je wordt ‘ingeschreven’ en dat je je hoofd even moet laten zien. Ook hebben we een kopie van ons paspoort laten legaliseren, zodat we niet ons paspoort overal mee naartoe hoeven te nemen. Die kunnen we dus veilig thuis laten. De ‘kennismaking’ was erg vreemd. Vooral omdat er veel Frans werd gepraat en wij de gesprekken meestal niet echt konden volgen. We zijn bij drie verschillende autoriteiten geweest en we weten eigenlijk niet echt welke precies haha, maar af en toe zaten we er heel erg lang en was het een beetje awkward. Maar goed, dat hadden we ook weer gehad.
Daarna zijn we naar het internetcafé gegaan om onze eerste blogs online te zetten, wat goed is gelukt. We zijn dit keer lopend naar huis gegaan, wat heel erg leuk was. We liepen door het ‘wijkje’ waar het huis van Alex en mama Riki staat. Onderweg waren veel kinderen de hele tijd naar ons aan het roepen. Ze roepen dan ‘nassa’, wat ‘blanke’ betekent, maar dat is niet op een negatieve manier zoals ‘zwarte’ of ‘neger’ in Nederland is, het is gewoon voor hen heel bijzonder om een blanke te zien voor hun huis. Toen we thuis waren (rond 4 uur) ben ik eerst even lekker gaan douchen, de douche doet het niet altijd en ik heb ’s middags meer behoefte aan een koude douche dan ’s ochtends. Ik ben allang blij dat ze überhaupt een douche aan de muur hebben, want in sommige huizen kun je je alleen wassen in een teil water. Dat hoeven wij dus alleen als de douche niet werkt. Hierna kregen we een omelet met groenten en daarbij stukjes bakbanaan.
Daarna heb ik m’n simkaart in Lisa’s andere telefoon gestopt maar dat bleek ook niet te werken. Toen heb ik er met een schaartje maar een mini simkaartje van gemaakt, zodat het in m’n smartphone past. Was wel even spannend of dat goed zou gaan.. maar het is gelukt. Al gauw kwamen Kim en Martine hier thuis. Ze waren na het werk in het ziekenhuis langs de markt gegaan, want ze gingen het avondeten bereiden: hutspot! Vanaf 5 uur hebben we met z’n vieren aardappels geschild en uien, wortels en vlees gesneden en alles klaargemaakt. Om 8 uur stond het op tafel. Helaas voelde Lisa de hele middag al niet zo goed, ze had besloten niet te eten, en dat was maar beter ook. Laten we zeggen dat ze alles eruit heeft gehaald wat erin zat, hè Lies ;) Die avond zijn we vroeg weer gaan slapen. Alex en mama Riki vonden dat Lisa de volgende dag nog niet naar het ziekenhuis mocht en lekker uit moest zieken en veel moest rusten. Dat was wel een goed plan, want Lisa heeft vandaag bijna de hele dag geslapen. Je hebt ook gewoon erg veel slaap nodig hier, want alles wat je doet kost meer energie dan het in Nederland zou kosten, gewoon omdat het zo anders is. Ik ben vanmorgen wel om 6 uur opgestaan, omdat ik om half 8 in het ziekenhuis zou beginnen.
Het was vandaag de laatste dag van Kim in het ziekenhuis (zij gaat nu nog twee weken rondreizen door Kameroen), dus zij kon me ’s ochtends nog even begeleiden in de gang van zaken. We ontbeten een omelet met groenten en wat baguette en thee van verse kruiden (erg lekker!). We wilden rond 10 over 7 weglopen en lopend naar het ziekenhuis, maar aangezien we wat later waren hebben we voor 75 CFA per persoon (1 euro = 650 CFA, even voor de vergelijking ;)) de motortaxi naar het ziekenhuis gepakt. Ik heb me toen eerst gemeld bij de general, waar we besloten dat ik deze week bij maternité zou beginnen. Veel zwangere vrouwen en huilende baby’s dus. Maar super leuk, en dan begrijp je tenminste een beetje wat er gebeurt. Daarna moest ik nog even m’n gezicht laten zien bij de arts/directeur. Martine en Kim werken dus in hetzelfde ziekenhuis en hebben me een rondleiding gegeven. Het ziekenhuis bestaat uit allemaal losse gebouwen, waarvan alle deuren altijd open staan. Ze hebben verschillende afdelingen en ik zal ongeveer elke week op een andere afdeling meelopen. Toen ik werd geïntroduceerd bij het laboratorium waren werd er net bij iemand bloed geprikt. Ze deden dit aan de bovenkant van de hand en er werd nogal veel heen en weer bewogen en zag er erg naar uit. Had ik dus beter even niet naar kunnen kijken, want toen werd ik een beetje licht in m’n hoofd en moest ik even gaan zitten.
Wat later ben ik bij de maternité bij de consulten van zwangere vrouwen begonnen. Er zat één vrouw bij die ook Engels sprak, die me af en toe wat uitlegde, maar het was lastig omdat ik veel gesprekken niet kon volgen door het Frans. Hopelijk wordt dat de komende tijd nog beter. Hierna ben ik een tijdje gaan kijken bij de vaccinatie van baby’s. Even wennen, maar dit ging al een stuk beter dan het bloedprikken. Helaas heb ik de bevallingen blijkbaar gemist, daar kwam ik later achter. Hopelijk kan ik dat deze week nog wel meemaken. Rond een uur of 12 was er niet zo veel meer te doen en begon ik honger te krijgen (logisch als je om half 7 ontbijt, maar dat is normaal hier). Ik ben toen Martine op gaan zoeken in het laboratorium en toen hebben we arachide gekocht (een flinke zak doppinda’s voor 100 CFA) en later kwam ook Kim bij ons zitten, waarmee in nog plantages (bakbananen) kocht.
’s Middags heb ik niet meer zo veel gedaan, omdat er eigenlijk heel weinig te doen was. Ik heb op een bankje met Martine en Kim zitten kletsen, wat rondgelopen en praatjes gemaakt. Je bent hier rond half 4 vrij, maar natuurlijk begon het om kwart over 3 keihard te stortregenen (te zien op de foto). We hebben nog even gewacht tot het droog werd, maar dat duurde erg lang.. Toen zijn we met z’n drieën met een major van het ziekenhuis met de auto naar het internetcafé gebracht, maar er was geen verbinding. Toen zijn we bij het ‘caféetje’ ernaast maar een cola gaan drinken. In ieder geval goed voor onze buik hier, lekker bacteriedodend. Ik loop hier trouwens constant met antibacteriële handgel op zak, wat ik voor alles wat ik eet gebruik. Je geeft hier constant mensen een hand, zelfs na een grap geven mensen elkaar een hand. Erg belangrijk dus om je handen schoon te houden.
Ik ben later maar door de miezerregen naar huis gelopen, ik was de enige die een regenjas bij zich had. Martine en Kim zijn nog even blijven zitten. Thuis kreeg ik direct te eten: een bord sperziebonen, ui en wortel en wat baguette. Dat was een uurtje geleden, nu zit ik in de woonkamer op de bank dit te typen. Sorry overigens voor de grote lappen tekst in deze eerste blogs, maar zoals je misschien wel merkt gebruik ik mijn blog een beetje als dagboek. Waarschijnlijk zullen de stukken over een tijdje wel korter worden, omdat ik minder nieuwe indrukken opdoe. Tenminste, dat verwacht ik. Ik ben erg benieuwd naar de komende dagen, morgen kan Lisa ook eindelijk aan de slag in het ziekenhuis van Baigom, ik ben erg nieuwsgierig naar haar verhalen.
Liefs,
Tess
Nou Tess wat een leuke verhalen en wat een hooo nieywe ervaringen ook op voedselgebied. Het moet idd. wel erg wennen zijn die toestanden in het ziekenhuis als je het met hier vergelijkt. Hopelijk leer je nog wat frans erbij maar ja het is wel een moeilijke taal he. Veel plezier en n goede werktijd verder. Groetjes ook van Klaas, Paula.