KAMEROEN 5 – Eerste dagen in Douala en Foumbot

DSC03344  IMG_5216 IMG_5233 IMG_5245 IMG_5257IMG_5277 IMG_5264 IMG_5271

Wow. Wat een ontzettend lange en vermoeiende dagen, maar wat hebben we nu al ontzettend veel gezien. Het is ondertussen zondag 20 juli en het is zes uur ’s avonds.

Zaterdagochtend hadden we de wekker op 8 uur gezet, zodat we de tijd zouden hebben om rustig wakker te worden en onze spullen te pakken voordat we bericht zouden krijgen van Salom, degene die ons ook van het vliegtuig had opgehaald. We waren al rond half 10 ons bed in gedoken, en na een 2,5 uur durend nachtje in Nederland viel ik dan ook direct in slaap en werd ik pas weer wakker van de wekker. Heerlijk geslapen dus.

Ons ontbijt bestond uit twee banaantjes bij de buren van het hotel voor 100 CFA en rond 10 uur werden we gesmst dat Salom er binnen 10 minuten zou zijn. Alles stond klaar voor vertrek en we konden zo de auto in springen voor een circa half uur durende rit door Douala naar het ‘busstation’. Daar aangekomen werden onze spullen door (nog) onbekende mensen uit de auto getrokken, even weer stress of dat allemaal wel goed ging, maar het was te vertrouwen. We maakten kennis met Gérard, die vannacht vanuit Foumbot naar Douala was gereisd om nu met ons terug te reizen. We vroegen hem (hij spreekt gelukkig aardig goed Engels) of we ergens nog wat te eten konden krijgen en we liepen naar een boulangerie, waar we een bak yoghurt, een baguette en nog een grote fles water scoorden.

Rond kwart over 12 vertrok de bus voor de lange tocht. Het duurde lang tot we de stad uit waren en moesten nog een paar keer stoppen voor een plaspauze, maar uiteindelijk schoot het lekker op. Af en toe moesten we stoppen voor de Peáge, waar de buschauffeur de ‘tol’ betaalde. Bij deze punten werd er een blik mensen (meestal kinderen) losgelaten met allerlei etenswaren (broden, groenten, vruchten) die ze ons aan het raam van de bus of soms zelfs binnen in de bus kwamen verkopen. Langzaam werd de omgeving steeds bergachtiger, af en toe viel er een flinke bui en de benauwde lucht die boven Douala werd steeds frisser. Na zo’n zes uur reizen kwamen we eindelijk in Foumbot aan, waar Alex(andre) ons stond op te wachten. We gooiden onze spullen in de auto en reden met z’n vieren naar het huis van Alex en zijn familie. Eerst over de geasfalteerde hoofdstraat van Foumbot, maar dit werd na een afslag al snel een hobbelig zandpad. Op een gegeven moment stonden er twee bomen zo smal op een huis dat ik dacht dat we gingen parkeren. Non non pas du tout, we reden gewoon nog een straatje verder. Hilarisch.

Er werd ons een kamer met twee twijfelaars toegewezen, waar we onze spullen dumpten. We gingen eigenlijk direct weer naar de woonkamer, om kennis te maken met de familie: zwangere mama Riki, twee zoontjes, twee dochtertjes en een oudere nicht die hier haar vakantie doorbrengt. De familie spreekt gelukkig erg goed Engels, waardoor we op dit moment nog niet zo veel last hadden van de taalbarrière. Niet veel later kwam Patty binnen, een van de andere Nederlands meiden, met haar gastvader Fopa. Het was heel fijn om even een bekend gezicht te zien na die lange reis en na al dat Frans en Bafout (het Afrikaanse dialect dat in deze regio wordt gesproken). Kort daarna kwam ook Martine binnen, ook haar hadden we al ontmoet bij het etentje in Den Haag. We raakten flink aan de praat . Soms in het Nederlands, soms in het Engels en af en toe in het Frans, want Martine en Patty spreken beide wel vloeiend Frans. Dat is af en toe nog wel erg lastig. De communicatie verloopt natuurlijk voor de Kameroeners veel makkelijker in het Frans en daardoor kunnen Lisa en ik soms niet echt aan het gesprek deelnemen. We hopen wel de komende weken veel te leren door veel Frans te luisteren en het te proberen te spreken.

Na alle nieuwe informatie die we al hadden binnengekregen, kwam Patty nog even met een shock voor ons (en ook voor haar). Patty had namelijk het idee dat de mensen hier geen idee hadden van onze komst en na wat navragen bleek dat inderdaad zo te zijn. Ze wist alleen niet precies onze vliegtijden, maar vrijdagmiddag keek ze op Facebook en zag ze dat wij al op het vliegveld van Parijs zaten. Paniek! Ze heeft ons nog snel een berichtje gestuurd, maar dat hebben we niet meer gelezen. Gelukkig is alles uiteindelijk helemaal goed gekomen en was er gewoon iemand om ons op te halen, maar jeetje.. ik wil niet weten hoe dat was geweest als Patty niets had gezegd. Waarschijnlijk is er iets mis gegaan in de administratie bij Sabine, we hebben haar nog niet gesproken, maar we vonden het ook al vreemd dat we geen bericht kregen over de kosten voor ASHIA. Na hier vier keer achteraan te hebben gemaild is het blijkbaar nog steeds niet doorgekomen. Vreemd, maar het is goed gekomen, dus dat is latere zorg.

Later kwam ook Kim nog aan, die hier ondertussen al bijna vijf weken is. Zij verblijft ook bij de familie van Alex, maar vertrekt aanstaande woensdag weer. Ze was een dagje op stap geweest naar Bamenda. Na een introductie van Fopa, de coördinator van ASHIA vanuit Kameroen, mochten Lisa en ik als nieuwe gasten als eerste aan het uitgebreide buffet beginnen. De eerste gang was een uitgebreide salade, met wortels, rettich, tomaten en avocado. Als tweede gang was er een verse vis van de barbecue (inclusief kop, staart en veel graten uiteraard), een gerecht van wortel, sperziebonen, plantage (een bananensoort) en kip en daarbij konden we nog gebakken banaan en cassave pakken. Het toetje bestond uit naar de zon smakend fruit: watermeloen, ananas en mango. Een heerlijke maaltijd.

Na de maaltijd kregen we te horen dat de rest het plan had om vanavond nog te gaan stappen en voor morgen stond er een excursie op de planning: kanoën. Ja, tuuurlijk gaan we mee! Eén klein probleempje: ze gingen waarschijnlijk tot een uur of twee stappen en om 6 uur gingen we vertrekken naar het meer om te kanoën. Na wat twijfel toch maar toegestemd, omdat dit weleens de enige kans zou zijn om beide dingen mee te maken. Na vandaag ben ik heel blij dat we dat gedaan hebben. Het stappen was erg leuk om eens mee te maken, eerst bier (een fles van 0,65 liter, whaatt, dat zijn gewoon drie biertjes tegelijk) drinken en naar een soort maxi playback show kijken, daarna de ‘club’ in en dansen. Ik had verwacht dat de mannen erg handtastelijk zouden zijn hier (na ervaringen op Curaçao), maar dat viel gelukkig reuze mee. In de discotheek gingen de meesten voor een tweede bier (bier’tje’ kun je het niet noemen), maar ik ging voor een watertje, want ik begon de lange reis toch wel te merken. Ik kreeg direct een 1,5 liter fles haha, maar prima, het is belangrijk om gehydrateerd te blijven hier.

Om 1 uur kakte iedereen al in en zijn we maar naar huis gereden. We sliepen al snel en zette onze wekker op half 6: kort nachtje. Vanmorgen rond kwart over 6 vertrokken we naar het meer. Rond 8 uur kwamen we daar aan en rond 9 uur zaten we in de houten, wankele bootjes. Ingesmeerd en wel, want het was super zonnig. We werden naar het eiland midden op het meer geroeid. We legden op twee plekken aan. Op de tweede plek bleken we plotseling in het Engelstalige gedeelte van Kameroen te zitten: iedereen sprak Engels in plaats van Frans. We spraken met wat locals. Het was heel anders dan hier in de ‘stad’ Foumbot, echt het platte land. We ontmoetten de local nurse, hij leidde ons rond terwijl wij aan de kleinste kinderen koekjes en snoepjes uitdeelden. We liepen over een lang pad naar een half gebouw wat een school moest voorstellen. Een organisatie vanuit Dubai was hier begonnen met bouwen, maar had het niet afgemaakt. De klaslokalen waren wel in gebruik geweest, maar het is hier nu ook zomervakantie.

Na een lange rondleiding liepen we terug naar de boten en vaarden we terug naar de auto’s, waarmee we naar een klein dorpje reden, waar we ‘wat’ (0,65 liter frisdrank) dronken en aten (rundvlees op een stokje en doppinda’s). Doppinda’s worden hier overal verkocht en kosten bijna niets. Ze zijn van binnen heel anders dan in Nederland, ze zijn vochtiger en lijken daardoor ‘vers’. Ik had hier mijn eerste ervaring met een gat in de grond als toilet. Het enige toilet wat er aanwezig was zat in een donker halletje vol spinnen rag, waarvan de deur met een sleutel moest worden vergrendeld. Ik ben altijd ontzettend slecht geweest in wildplassen (lees: natte voeten), maar ik kwam er wonder boven wonder schoon en droog vanaf. ‘Thuis’ in Foumbot hebben we wel een normaal toilet, maar hier mag je alleen plassen. De behoefte moet je dus ook in een ander hokje in een gat in de grond doen..

Goed.. na deze nieuwe ervaring reden we terug naar Foumbot, we kregen ondertussen te horen (want dat was nog niet duidelijk) dat Lisa en ik gewoon samen bij de familie van Alex zullen verblijven de komende weken, maar dat Lisa in het ziekenhuis in Baigom gaat werken en ik in het ziekenhuis van Foumbot. Zo leren we meer en kunnen we beter contacten leggen.

We werden in Foumbot bij het internetcafé afgezet (even een heel klein snel berichtje naar het thuisfront) en haalden nog een tien liter fles water, daar komen we de komende tijd wel even mee door. Daarna namen we de motor naar huis. Lisa en ik samen achterop bij de een, Kim samen met de fles water achterop bij de ander. Best een beetje eng, want ze dragen geen helm of iets dergelijks, maar iedereen hier zegt dat het goed te vertrouwen is. Rond half 4 waren we thuis en kregen we weer eten. Het is hier blijkbaar normaal om ’s ochtends (warm) te eten, ’s middags rond 4 uur als je thuiskomt weer en om 8 uur ’s avonds nog een keer. Dat laatste is dus nu even afwachten. Ik hoorde vanmiddag iets over dat we monkey gingen eten.. Welcome to Africa!

 

1 Reactie

  1. Lars
    21 juli 2014 / 17:54

    Salut!
    Ontzettend veel inspiratie, plezier, gezondheid en verwondering gewenst de komende tijd!
    En blijf schrijven; het is geweldig om te lezen – én voor jullie een externe opslag voor mooie herinneringen!
    Lfs, Lars

Vind je bovenstaand bericht leuk of lekker? Let me know!