KAMEROEN 4 – De reis

Dus. Daar zit je dan met z’n tweetjes op een hotelkamertje midden in Douala op je vrijdagavond. Hoewel je probeert geen verwachtingen te hebben, loopt het toch allemaal anders dan je verwacht. Maar laat ik maar bij het begin beginnen. Donderdagochtend rond 11 uur vertrek ik met de trein vanuit Almelo richting Den Bosch. Wouter zet me in Almelo af, Lisa en Noël (haar moeder) halen me in Den Bosch op. Prima geregeld dus. De treinreis verliep soepeltjes op het vergeten in te checken (en daarom in Deventer een sprintje te moeten nemen) na. Bij Lisa thuis treffen we de laatste voorbereidingen en verorberen we onze laatste échte Hollandse maaltijd: aardappelen met spinazie en ei en een gehaktbal. Hoewel ik geen aardappel-fan vond ik het heerlijk en heb ik er extra van genoten.

Na een kort nachtje op de bank vertrokken we met Lisa’s ouders ’s nachts om half 4 met de auto richting Düsseldorf. Gezien we twee koffers mee mochten nemen (blijkbaar mag dat naar een groot deel van de Afrikaanse landen) had ik een koffer en een backpack bij me. Omdat ik nog geen hoes bij m’n backpack heb heb ik ‘m toch maar even laten sealen, het werd een mooi klein plastic propje. Helaas moesten we vanavond in Douala heeel lang wachten op mijn plastic propje, terwijl we de koffers voor Afrikaanse taferelen erg snel hadden..

De vluchten verliepen over het algemeen prima. Vooral de vlucht van Düsseldorf naar Parijs verliep heel goed, we vertrokken en landden precies op tijd. Het vliegtuig vanuit Parijs daarentegen vertrok een uur later. Ach, konden we vast een beetje aan de cultuur wennen. De vertraging werd dan ook grotendeels veroorzaakt door (tientallen) Kameroeners die ‘niet hadden begrepen’ dat ze niet én een koffertje én een rugzak mee mochten nemen als handbagage. Die koffertjes moesten dus allemaal alsnog het ruim in. Wat ook een beetje een puntje was aan de tweede vlucht is dat Lisa’s zitplek plotseling gisteren bij het online inchecken veranderd bleek te zijn. Gelukkig was de man die naast mij was geplaatst in plaats van Lisa (wááárom doen ze dat soort dingen, kan iemand dat ons uitleggen?) zo lief om van plek te wisselen en zaten we alsnog naast elkaar. Perfecte plek, want maar twee (in plaats van drie) stoelen naast elkaar, dus één aan het raam, één aan het gangpad. Oh ja en we hebben ons zitten verbazen over wat voor immens deel van Afrika bestaat uit zandvlakte. Wow, er kwam echt geen einde aan.

Bij het uitstappen in Douala kreeg ik een Curaçao gevoel: flinke klap van de hitte en vochtige lucht en een bepaalde geur die heel herkenbaar is. Helaas miste de brandende zon en de blauwe zee was ook nergens te bekennen. Na een lange zuilengang eerst de vaccinatie-, visum- en paspoortcontrole door (ook dit deed me denken aan Curaçao: laaange wachtrijen), daarna naar de bagageband, waar het CHAOS was. Maar we bleven tegen elkaar zeggen: chill down, we hebben alle tijd, we zijn in Afrika, dit zullen we de rest van de maand ook nog meemaken. Dat hadden we dus ook wel even nodig toen mijn backpack maar niet kwam, maar de andere koffers er al wel waren. Gelukkig kwam daar na ongeveer drie kwartier wachten mijn kleine plastic propje van de band rollen. YES!

Toen liepen we naar buiten. Er is ons denk ik wel dertig keer gevraagd of we hulp nodig hadden met de bagage. M’n nek was weer goed los van de vlucht na al dat nee geknik. Op zoek naar degene die ons op zou halen en ons naar ons hotel zou brengen. Gelukkig kwam de man al vrij snel op ons af lopen in een mooi geel Afrikaans gewaad en hij vroeg ons of wij Tessa en Lisa waren. Dat kon niet missen, de medewerker van ASHIA. Hij liet ons nog een sms zien om te bewijzen dat we écht de juiste hadden. We liepen met hem mee naar zijn auto en pakten onze spullen in de auto. We vroegen hem waar we het best ons geld konden wisselen en hij zei dat hij dat voor ons ging doen op het vliegveld. Volgens Sabine moest 150 euro / 100.000 CFA voor de komende twee weken voldoende zijn, ‘eeeehh, Liees, gaan we hem echt 300 euro meegeven, vertrouwen we dat?’ ‘Eeeeuhh, nou, ja, nee, misschien, ik weet niet, wat moeten we anders?’. Na wat overleggen en rekenen gaven we hem dan toch maar in totaal €308 mee zodat hij CFA 200.000 voor ons kon gaan halen. Stiekem zaten we ons op te vreten in die auto, wat nou als dat fout gaat.. hoe weet je nou 100% zeker dat je deze man kunt vertrouwen? Maar we wisten (door het smsje) zeker dat hij voor ASHIA werkte en hij liet ons in de draaiende auto met sleutels erin zitten, dus we ‘gokten het er maar op’. Welcome in Africa..

Gelukkig was onze (letterlijk) grote vriend na 5 à 10 zenuwslopende minuten weer in beeld en kwam hij terug met 20 briefjes van CFA 10.000 en twee muntjes (!) van CFA 100. Je begrijpt dat we ons nu ontzettend rijk voelen. We vertrekken langzaam (heeellaangzaaam) naar de uitgang van de parkeerplaats van het vliegveld en vragen onze chauffeur of we nog ergens wat zouden kunnen eten. Het is ondertussen voor ons gevoel zeven uur ’s avonds (hier dus zes uur) en krijgen best wel trek. We hebben rond twee uur in het vliegtuig een warme maaltijd gehad, die overigens erg goed was. Air France is toch net even iets beter in die vliegtuigmaaltijden dan KLM (en dat is niet toevallig alleen vandaag het geval, dat vond ik op de vlucht naar New York ook al). Maar goed, onze grote vriend vertelt ons dat hij alleen betaalt krijgt om ons naar het betreffende hotel (zonder restaurant) te brengen en om ons daar morgenochtend weer op te pikken. Hij kan ons wel naar een ander hotel brengen, maar dat is duurder. We beslissen toch maar gewoon plan A aan te houden en hebben net op bed gedineerd met Sultana’s, notenrepen, nootjes en chocola. Gelukkig hebben we vanmiddag nog enigszins fatsoenlijk gegeten.

Morgenochtend (zaterdag) worden we, op een nog onbekende tijd, opgehaald bij het hotel en naar de/een bushalte gebracht vanaf waar we verder reizen naar het gastgezin waar we de rest van onze reis verblijven. Hopelijk kunnen we vanaf morgen écht van Afrika gaan genieten en verloopt dit meer naar onze verwachtingen (die we natuurlijk eigenlijk helemaal niet hebben).

Liefs,
Tess

Tess