Bonsoir! Na de drukte van maandag en dinsdag vielen helaas woensdag en donderdag een beetje tegen. Er waren geen operaties en er was verder ook niet zo veel te doen in het ziekenhuis: erg saai en de tijd ging langzaam voorbij. Maar toch heb ik wel weer wat eigenaardige en grappige momenten meegemaakt om te delen.
Woensdagochtend na het ontbijt stond ik op het punt om te voet richting het ziekenhuis te gaan, toen Riki zei dat ik met Alex en haar mee kon rijden, omdat zij toch nu weggingen en langs het ziekenhuis zouden rijden. Stiekem had ik na een goed vullend ontbijt (zoals altijd) wel zin om even een wandelingetje te maken, maar het was natuurlijk een beetje gek om het ritje af te slaan. Dan maar met volle maag over het zandpad hobbelen.. Vervolgens reden ze ook nog voorbij het ziekenhuis, ze waren me geloof ik een beetje vergeten, maar ik kon nog net op tijd roepen dat we moesten stoppen. Gelukkig. Ik was ik tien minuten eerder dan normaal aanwezig. Ik had mijn nieuwe jurk aangetrokken en toen ik het ziekenhuis binnen liep kreeg ik daar ontzettend veel reacties op van alle verpleegsters. Iedereen was heel positief en het was echt heel leuk om te horen.
Rond acht uur werd begonnen met een ronde waarbij men bij alle patiënten op de afdeling chirurgie langsgaat. Er worden dan met name wonden verzorgd. Ik heb de gekste wonden gezien, van half afgehakte hielen tot bizar diepe wonden die bijna leken op schotwonden. Bij elkaar duurde deze ronde uiteindelijk best lang en toen ik terugkwam bij de operatiekamer liep daar net een meisje binnen. Ze had een flink abces op haar schouder, dat even geleegd moest worden. Met flink wat geweld en gekrijs lukte dat uiteindelijk, ik zal jullie de details besparen. Na dit vond de ronde van de dokter plaats, waarbij lange verhalen werden verteld over hoe de menstruatie cyclus van de vrouw in elkaar zat, tenminste, dat is wat ik ervan heb begrepen. Veel details kreeg ik niet mee dankzij het Frans, maar gelukkig heb ik goed opgelet bij biologie (en ben ik zelf een vrouw). De rest van de middag gebeurde er heel weinig. Ik heb wat praatjes gemaakt en ben rond drie uur naar de bank gegaan, waar ik geld op wilde halen. Er was echter geen internet, dus konden ze me niet helpen. Ik moest morgen maar terug komen. Het kan hier ook écht gewoon allemaal.
Omdat ik op tijd thuis was besloot ik weer even touwtje te gaan springen. Ik voelde me net een aap, zoveel toeschouwers als ik had (gastbroertjes, vriendjes van hen, buurjochies, enzovoort). Ik werd op een gegeven moment zelfs nagedaan. Daarna heb ik lekker gedoucht en gegeten en zitten lezen tot Lisa thuis kwam. Nadat Lisa had gegeten zijn we rond zes uur ‘even’ op bed gaan liggen, toen schrok ik om tien voor negen opeens wakker. Oepsie, avondeten van acht uur gemist.. We gingen nog maar wel even naar de woonkamer en er werd meteen een bord watermeloen voor ons gezet. Ik had niet echt honger, maar dat ging er wel in. Ze vroegen of we ook nog het eten van vanmiddag wilden (aardappelen met wat groente), maar daar had ik niet echt zin meer in, ik ben dan ook redelijk snel weer m’n bed ingedoken. Lisa had nog wel trek en at nog wel een flink bord leeg.
Vanmorgen was iedereen laat wakker en zijn we zelf begonnen met de voorbereiding van het ontbijt. Zo’n omeletje bakken is toch wat moeilijker dan gedacht met een flink kromgetrokken pannetje met een half handvat en een vork. Het werden dus meer scrambled eggs dan een omelet, maar het smaakte gelukkig prima.
Dit keer ging ik wel wandelend naar het ziekenhuis. Onderweg kwam ik eigenaardige dingen tegen. Eerst zag ik een man midden op een zijweg op zijn rug liggen. Hij zag er bijna uit alsof hij dood was, maar iedereen in de omgeving deed zo doodnormaal dat me dat geen optie leek. Ik denk (hoop) dat hij gewoon op een beetje een vreemde plek in slaap was gevallen. Een paar minuten later haalden twee jongens me in die een kar voor zich uit duwden. Er hing een soort kleed met een dierenhuid over de kar heen, maar toen ik wat beter keek zag ik dat het nogal bloederig was en dat er aan de achterkant van de kar vier poten met hoeven hingen. Geen kleed dus. Ik heb m’n neus maar even dichtgehouden.
De dag in het ziekenhuis leek een beetje op gisteren, maar dan nog net iets saaier. Het begon met een fotoshoot van zo’n drie kwartier, omdat de Kameroense studentes vandaag hun laatste dag hadden. Ik deed er maar vrolijk aan mee, want ik had toch niks beters te doen. Lachen doen ze hier overigens niet of nauwelijks op foto’s, klein cultuurverschilletje dat op de foto’s ook duidelijk te zien is haha. Vervolgens begon weer de grote schoonmaak, want het was weer donderdag schoonmaakdag. Op deze afdeling werd het nog net iets uitgebreider gedaan dan bij medecine en pediatrie vorige week en ook ik heb dit keer handschoentjes aangetrokken en met een spons wat dingen afgesopt. Met het water dat inmiddels bruin was geworden, dat wel. En dat wordt dan niet even vervangen.
Goed, rond een uur of tien glansde alles weer van bruine schoonheid en begon de ronde van wonden verzorgen. Dit duurde tot ongeveer half 12, ik deed zelf niet heel veel en keek vooral toe, maar vond het wel interessant om al die wonden eens te bekijken en om te zien hoe ze het hier allemaal schoonmaken. Na dit at ik m’n broodjes op en eigenlijk was het daarna wel een beetje gedaan met het werk. Rond half 2 vertrokken de studentes, waar ik nog even afscheid van nam.
Korte tijd later kwam er een jongen met zijn ouders naar de afdeling, want hij had iets in zijn oor wat eruit moest worden gehaald. De major nurse zette het koffiezetapparaat aan en haalde hier heet water uit. Vervolgens deed hij hier wat ‘dermobacter’ bij, een soort ontsmettingsmiddel voor de huid, en wat kraanwater. Dit spulletje werd met een spuitje een paar keer in het oor van de jongen gespoten, waarna de major met een pincet in het oor begon te pulken. Hij maakte gebruik van het zaklampje van zijn telefoon om het wat beter te kunnen zien. Er kwamen stukjes cassave uit het oor. De jongen had blijkbaar geprobeerd zijn oor schoon te maken met cassave. Tja, je moet toch wat als je niks beters bij de hand hebt hè. Ik bekeek nog even de verpakking van het flesje ‘dermobacter’, waarop ik las ‘avoid any contact with eyes and auditory canal’, say whuuut?! Ik vroeg de major of hij dat wist en hij zei dat het niet uitmaakte omdat hij het had verdund met water. Daar geloof ik natuurlijk helemaal niks van, maar goed, daar doe je niet zo veel aan..
Om vijf voor drie pakte ik m’n tas in voor een tweede poging bij de bank. Op dat moment kwam Lisa net de afdeling binnenlopen: goede timing. Gelukkig was er dit keer wel internet bij de bank. We liepen samen naar huis, waar we net heerlijke bananenchips en zoete aardappelchips met daarbij (jawel) omelet kregen. En daarbij kregen we nog anderhalve sinaasappel per persoon. Op de omelet na een heel erg welkome maaltijd.
Morgen is het alweer de laatste dag op de afdeling chirurgie, en deze week is, ondanks de afgelopen twee vrij saaie dagen, voorbij gevlogen. Ik merk dat de weken echt steeds sneller gaan. Aan de ene kant heb ik het nu wel een beetje gezien in het ziekenhuis, omdat het uiteindelijk toch wel veel van hetzelfde is, maar aan de andere kant wil ik nog heel graag de dingen doen die volgende week op de planning staan: met de arts meelopen en op het lab assisteren. Ik denk dat langer dan een maand hier zitten voor mij wel echt te lang zou zijn geweest, vooral door de taalbarrière, maar ook door mijn gebrek aan medische kennis. Om hier een maand te verblijven is dus waarschijnlijk precies de goede keuze geweest.
Liefs,
Tess
