Ik liep vanmorgen met een gek gevoel in m’n buik naar het ziekenhuis. De laatste dag was dan nu echt aangebroken. Het was echt ontzettend rustig in het ziekenhuis. Zoals Lisa dat zo leuk kan zeggen: er was echt geen kont te doen. Er was één andere jongen in het laboratorium, die enigzins Engels spreekt, dus met hem heb ik even zitten kletsen. Al redelijk snel kwam een een vrouw binnen met een jongentje van twee jaar oud. De vrouw was nog niet het lab binnengelopen of er kwam een lading diarree uit, terwijl hij geen broekje droeg. Goeiemorgen, fijne binnenkomer. Duidelijk een gevalletje malaria, en niet zo’n beetje ook: de ernstige variant. Het kind was ontzettend slapjes, er was een bloedtransfusie nodig.
De vader was gelukkig bereid om bloed te doneren (tenminste, ik nam aan dat hij de vader was), want een bloedbank is er alleen in Bafoussam, wat op een klein uurtje rijden vanaf Foumbot ligt. Eerst werden de bloedgroepen van het kind en de man getest op een glasplaatje. Het bloedprikken bij het kind was trouwens niet heel prettig, er kon geen goed bloedvat op arm of hand gevonden worden, waardoor er in de carotis (hals) geprikt moest worden, waar vervolgens ook maar een heel kleine hoeveelheid uit kon worden gehaald. Gelukkig was de transfusie qua bloedgroep mogelijk. Nu moest het bloed alleen nog getest worden op HIV, hepatitis A en B en syfilis. Verder kan er ook nog getest worden op chlamydia en malaria, maar dat werd wegens geldgebrek niet gedaan, omdat dit ziektes zijn die je niet je hele leven met je meedraagt. De man bleek voor alle ziektes negatief te zijn en dus werd er een infuus en een zak gehaald waar het bloed in werd verzameld. Zo gepiept. Maar het is toch wel een stukje makkelijker en veiliger als die zak bloed zoals in Europa gewoon al klaarligt op het moment dat het nodig is.
Daarna was er weer een tijdje niets te doen, ik ben wat rond gaan lopen en gaan kletsen met de mensen die vandaag wél aanwezig waren. Wat ik erg opvallend vond is dat weinig mensen weet leken te hebben bij de feestdag van vandaag. Toen ik het gisteren tegen de géneral zei moest ze eerst op haar kalender kijken en ik heb gisteren tegen verschillende mensen ‘tot morgen’ gezegd, omdat ze hadden gezegd dat ze er zouden zijn, maar uiteindelijk bleken ze er toch niet te zijn. Dat is denk ik toch wel een typisch gevalletje Afrikaanse cultuur. Van die mensen heb ik dus geen afscheid kunnen nemen, maar goed, helaas pindakaas.
Op een gegeven moment kwam er een man naar me toe van wie de moeder in het ziekenhuis lag. Hij sprak Engels, Duits en Frans en zelf een beetje Nederlands. Hij zei dat hij heel erg geïnteresseerd was in culturen in andere landen en graag nieuwe talen wilde leren. Graag wilde hij een praatje met me maken als ik niet te druk was. Ik zei dat ik dat prima vond. Hij moest nu eerst even de was doen, maar daarna kwam hij zeker naar me toe om even te kletsen.
Na een rondje ziekenhuis was ik weer terug in het laboratorium, waar ik nog bij één vrouw bloed heb kunnen prikken. Het ging niet heel goed en ik had wat hulp nodig bij het vinden van het bloedvat, maar ik heb het toch maar weer even gedaan. Daarna heb ik het bloed afgedraaid in de centrifuge (ja die hebben ze hier zelfs) en heb ik een HIV en syfilis test uitgevoerd op het bloedserum, beide testen waren negatief.
Toen ik in het lab naar m’n tas liep om m’n eten uit m’n tas te pakken kreeg ik bijna een hartaanval: er liep een muis via m’n arm m’n tas uit. Jezus, adrenaline stoot voor vandaag ook weer gehad. Niet veel later kwam de man al richting het lab lopen om met me te praten. Ik kon duidelijk aan hem merken dat hij heel erg geïnteresseerd was in Nederlands en ook in de taal. Altijd als er in Foumbot Europeanen waren probeerde hij daar een praatje mee te maken en op die manier had hij waarschijnlijk ook wat zinnetjes Nederlands geleerd. Duits had hij al op school geleerd, het was echt een intelligente man. Ik leerde hem nog wat meer Nederlandse zinnetjes en schreef deze voor hem op. Ook vroeg hij naar het toerisme in Nederland, of we musea hadden, of we een koning en koningin hebben, dat soort dingen. Omdat ik echt merkte dat hij heel graag meer Nederlands wilde leren (hij bleef maar woorden vragen) heb ik mijn mini woordenboekje Frans – Nederlands en Nederlands – Frans aan hem gedoneerd. Ik heb er zelf de afgelopen weken ontzettend veel aan gehad. Aangezien het mijn laatste dag was en het ding er toch niet zo mooi meer uitzag doordat hij gisteren nat was geworden in mijn tas, leek dit me wel het minste wat ik voor hem kon doen. Die laatste twee daagjes zal ik ‘m echt niet missen. Hij was er oprecht heel gelukkig mee, altijd fijn als je iemand zo blij kunt maken met zoiets kleins.
Ik voelde me sowieso een beetje Sinterklaas vandaag. Ik had nog wat armbandjes en flink wat ballonnen meegenomen om uit te delen aan de zusters. Verder had ik nog wat ziekenhuis spulletjes, die ik ook hier en daar aan wat mensen heb gedoneerd. Iedereen was er heel blij mee en ik kreeg van alle kanten knuffels. Waar je iemand al blij mee kunt maken.
Helaas zat er ook een beetje een zwart randje aan deze dag. Ik heb namelijk twee overlijdens meegemaakt. Of nou ja, eigenlijk kwam ik er bij beide achter toen het al was gebeurd. De eerste was een oudere vrouw, ze was diezelfde dag binnengekomen, ik weet eerlijk gezegd niet eens waarvoor, ik heb haar verder niet gezien. De tweede kwam iets dichterbij, dit was een baby die net was binnengebracht bij chirurgie omdat deze niet meer ademde. Vlak daarna kwam ik binnen, omdat ik hier afscheid wilde nemen van de nurses. Dat liet dus nog even op zich wachten. Het hart van de baby klopte nog wel. Er was echter geen major (‘hoofdnurse’) aanwezig, dus iedereen was in paniek en eigenlijk wist niemand wat er moest gebeuren. Ik zei dat het kind aan de zuurstof moest worden gelegd, maar volgens mij wist ook niemand hoe dat apparaat werkte. Gelukkig was de major direct gebeld en kwam die al vlak daarna binnenstormen, maar helaas was het al gedaan, de baby lag nog even aan de zuurstof, maar het hartje was gestopt met kloppen.
Ik denk dat deze beide situaties niet zouden zijn ontstaan als het geen feestdag zou zijn, waardoor het grootste deel van het personeel afwezig was. Dat soort dingen zouden in Nederland echt nooit kunnen gebeuren, omdat er gewoon altijd wel een arts aanwezig is, maar hier neemt de arts gewoon een dagje vrij op een feestdag, net als de majors.
Op het moment dat dit gebeurde was Lisa ook net in Foumbot, dus daarna zijn we nog even samen afscheid gaan nemen van de mensen die ik nog geen gedag had gezegd en daarna zijn we samen wat boodschapjes gaan doen. We kochten vast wat dingetjes voor in de bus morgen (banaantjes, koekjes en knijpyoghurtjes) en gingen de slippers die we de mannen in het gastgezin cadeau doen ophalen. Oh, en we wilden nog la vache qui rit kopen voor op brood in de bus, maar die was helaas op. Balen. Dan maar ei hahaha, we moeten toch nog wel een beetje in de Kameroense sferen blijven hè.
Op weg naar huis bedachten we dat we misschien nog wat kinderen in de wijk blij konden maken met de honderden ballonnen die we nog over hadden gehouden. Wauw, waar je die kindjes al blij kunt maken. Ze stonden als sardientjes in blik om ons heen terwijl wij maar stonden te blazen. Echt een geweldig afscheid. Thuis zijn we direct onze koffers in gaan pakken, waar we eigenlijk al vrij snel mee klaar waren. Daarna kregen we te eten: salade en plantane chips, our favourite. Die chips ga ik echt missen straks. Oh ja en we kregen er ook nog baguette en vers fruit bij, een echt feestmaal dus.
Vanavond gaan we nog even voor Sinterklaas spelen en dan zit het er hier alweer op.. Om 7 uur morgenochtend moeten we bij het busstation zijn om onze tickets te kopen (voor de beste plekken) en dan kunnen we nog even naar huis om te ontbijten, de laatste spulletjes te pakken en afscheid te nemen. We moeten er dan om 10 uur weer daar zijn, met de koffers, want dan wordt de bus ingepakt en gaan we rond 11 uur (waarschijnlijk wordt dat wel 12 uur) vertrekken. Normaalgesproken is het vijf uur reizen, maar waarschijnlijk zal dat wel weer iets langer worden. Ik ben heel benieuwd hoe het dit keer weer zal verlopen, ook in Douala zelf met de taxi en het hotel, maar het komt vast allemaal goed.
Liefs,
Tess
